ببخش مرا...
اگر کمم
اگر کوتاهم و بریده بریده
اگر زبانم گاهی دورت نمیگردد،مرا ببخش!
اگر تلخم،
اگر پر از جای خالی،
اگر نمی بینم آنچه زیباست
و نمی شنوم انچه فریاد است!
ببخش که پرم از اگر ها،اما ها،شاید ها!
ببخش که در الفاظ حیرانم و نمی یابم عطر ترنج را!
مرا ببخش که خسته ام
که کودکم
که زورم نمیرسد به احساست!
که اینجایم،که آنجایی،که سفری در پیش نیست!
مرا ببخش که پرم از حرف های اضافه!!
مرا ببخش که دوست داشتنت را از یاد می برم...
که نفس نمی کشم!
که می میرم!
مرا ببخش که یک دیوانه ی عاقلم
که یک عاقل دیوانه ام..!
مرا ببخش که هنوز یک عاشقم

بازی هروزه مان بود
من وتو:گرگم و گله میبرم
تو ومن:چوپون دارم نمیزارم
یادم لبریز تنفر از تصویر مبهم پسرکی است که کاش چوپان نبود
نبود و تو مرا می بردی
نبود و من میبردم تورا
کجایی؟بادمارابرد
درکدام جنگل گرگی،درکدام چمنزارگوسفند
من اینجایم
چوپان خاطره هایی که شعر می شود به یادت...

مامانم مامان بزرگمو برده بود دکتر توی نوبت نشسته بودن

مامان بزرگم گفت پس چرا نوبتمون نمی شه؟

مامانم آروم که جلو بقیه زشت نباشه گفت منشی می گه هنوز نوبتتون نشده

مامان بزرگمم گوشاش سنگینه فکر می کنه بقیه هم نمیشنون یهو بلند گفت منشی گه خورد

سه ساعنه اینجایم

مامانم :O

ملت تو مطب =)

منشی :0