خواستم چیزی بگویم، نتوانستم؛ خاموشی از من بیشتر بود

.࿐

که رشک برد فرشته از پاکی ما
که بگریزد دیو ز بیباکی ما
آن‌وقت می‌توانستیم
به این موضوع و موضوعات دیگر
این‌قدر بلند‌بلند بخندیم
تا همسایه‌هامان از خواب بیدار شوند...

حسین پناهی
اشعارکوتاه.

. .

کاش جای تو بودم آن‌وقت می‌‌توانستم ببینم
اینهمه دوست داشته شدن چه حسی دارد.

برای چشم هایت کلمه ها مینویسم اما کجای این دنیا توانستند زببایی آب را توصیف کنند؟سبزی صنوبر ،زردی برگ های پاییز آبیِ آسمان سرخیِ آتش،زردیِ خورشید را با چه کلماتی میتوان توصیف کرد؟ گاهی برای نوشتن سیاهیِ چشم هایت فقط چشم هایم را دارم.

.࿐

احمد پوری :

به هیچ‌کس از جانب من سلام نرسان
کسی را از جانب من نبوس
این نامه فقط برای توست
کاش فقط می‌توانستی خودت را
از جانب من ببوسی.️

♡

آنها که مارا گریانده اند
آیا توانستند
با همان کیفیتِ نخستین بخندند؟؟

همیشه در من ‏اندوهی بود
‏به جا مانده از حرف‌هایی ‏که
نتوانسته‌بودم به تمامی آن‌ها را
بر زبان بیاورم....


.صلاح الدین علی

تا شکرگزار نباشی؛ شاهد اتفاقات خوب نخواهی‌بود. تا عادت نکنی به دیدنِ زیبایی‌ها و نعمت‌های جهانت را نبینی و از خدای نعمت‌ها قدردانی نکنی؛ موهبت‌ها و اتفاقات خوب، راه رسیدن به تو را پیدا نخواهند کرد. این یک اصل اساسی‌ست، حتی اگر سطحی و تکراری به نظر برسد. اما کمتر کسانی واقعا به آن پای‌بند بوده‌اند و قطعا به وضوح دیده‌اند که سپاسگزاری از خدا و کائنات بابت هرآنچه که می‌توانست نباشد اما هست؛ چگونه معجزه‌وار، جهان انسان را دگرگون می‌کند و پُلی می‌شود برای رسیدن به جهانی خوب‌تر و حالی خوب‌تر.
برای هر نعمتی که در جهانتان هست قدردان باشید، از خدا، از خودتان، از آدم‌ها... این کار، مسیرِ ورود اتفاقات و آدم‌های خوب‌ را به جهان شما هموار می‌کند. ما به یک مهمانی بزرگ دعوت شده‌ایم، خیلی اهمیت دارد که بابت هرچیز، قدردان باشیم، نه متوقع!!! "قدردان بودن" صفت آدم‌حسابی‌هاست. آدم‌هایی که از جهان و از خدا و از آدم‌ها طلبکار نیستند و با چاشنی قدردانی و تلاش، خواهان خوب‌ترینِ خوب‌ترین‌های جهانند.
سپاسگزار باشیم و قدردان؛ بابت کمترین دلخوشی‌ها! حتی برای اینکه می‌بینیم، می‌شنویم، نفس می‌کشیم و می‌فهمیم.
حتی برای اینکه آسمان زیباست، زمین و گیاه و درخت زیباست و جهان زیباست...

غمگینم؛
برای مرد یا زنی که تا پایان عمر کنار آدمِ اشتباه زیست، در حالی که می‌توانست معشوقه‌ی آدمِ درستی باشد.
من غمگینم؛
برای تمامِ لبخندهای نزده و دوستت دارم‌های نشنیده و سفرهای نرفته و چشم‌های از برق اشتیاق ندرخشیده و یک عمر انتظار و حسرت و آرزوی نزیسته!


زیبایی‌اش مسخ‌کننده بود، آنقدری که
می‌توانست دستِ کم، چند ثانیه تو را مسحور و غرقِ تماشا کند. من کنارش زیبا بودم.
هر آدمی تنها کنارِ یک نفر زیباست. آنوقت می‌شود گفت، جهان هر چه که هست، زیباست.

• آغوشی برای یک سفر طولانی | سید محمد مرکبیان