چارلز بوکفسکی یجا میگه؛
ما برای ادامه دادن
هیچکسی را نداریم جز خودمان...
با گذشت زمان یه روز میفهمی تو دنیای واقعی ۹۰درصد آدمای اطرافتون از خوشحالی و موفقیتتون خوشحال نمیشن...
یاد میگیری چطور تنهایی ادامه بدی...
با وجود تمام کارایی که براشون کردی، یه روزی میرسه که بیشترشون ناامیدت میکنن
در نهایت همه ما هم روزی به این حقیقت میرسیم که نمی‌تونیم به هیچ‌کس جز خودمون تکیه کنیم...
شاید غم انگیز باشه، ولی همه یه روز با تمام وجود این واقعیت رو درک میکنن که" هیچ چیز "از "هیچ کس" بعید نیست...

همه ما دو نفریم
خودمان و کسی که در
بند بند وجودمان زندگی می کند ...!

چارلز بوکوفسکی یه حرفی میزنه که باید سرمشق زندگیمون قرارش بدیم؛ میگه که:

«باید خودمان نوری بر تاریکیمان بتابانیم؛ این را هیچ‌کس دیگری برای ما انجام نخواهد داد...»
در نهایت ما تنها ناجی خودمونیم ..️

با این جمله ی آلن دو باتن موافقین؟
"وقتی خودمان را به اندازه کافی دوست داشته باشیم، می‌توانیم به راحتی به درخواست غیرمنطقی دیگران بگوییم نه ؛ آن‌وقت دیوانه‌وار سعی نخواهیم کرد همه را راضی نگه داریم."

ما بیش از اندازه قوی بودیم؛
مدام می شکستیم، شکسته هایمان را بند می زدیم و ادامه می دادیم،
اشک می ریختیم، اشک هایمان را خودمان با دستهای خودمان پاک می کردیم و دوباره با تمام جسارت، روی پاهای خودمان می ایستادیم.
ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمی دادیم، با کسی از دردهایمان نمی گفتیم و از کسی کمک نمی خواستیم.
ما به قیمت همین قوی بودن، از پا در آمدیم!
قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند...

همه‌ی ما زخم‌هایی را با خودمان حمل می‌کنیم که اگر موفق نشویم حلشان کنیم و از آن‌ها التیام یابیم، به مرور تبدیل می‌شوند به تیغه‌هایی تیز و بُرّنده که ناخواسته با آن‌ها، دیگران را زخمی می‌کنیم.
و جهان، پر شده از آدم‌هایی که هربار به هم نزدیک شدند، به هم زخم زدند؛ بی‌آنکه بدانند این زخم‌ها یادگار همان زخم‌ها و آسیب‌هایی‌ست که در گذشته بخشی از روانشان را درگیر کرده و برای التیام آن، هیچ کاری نکرده‌اند!
و زخم‌های التیام نیافته، محو نمی‌شوند!
و زخم‌های التیام نیافته، می‌مانند و سرسخت می‌شوند و آسیب می‌زنند...

#نرگس_صرافیان_طوفان

وقتی خودمان را به اندازه کافی دوست داشته باشیم، می‌توانیم به راحتی به درخواست غیرمنطقی دیگران بگوییم نه ؛ آن‌وقت دیوانه‌وار سعی نخواهیم کرد همه را راضی نگه داریم.

.آلن دو باتن

وَ درد ...
به استخوانِمان رسیده،
اما هنوز...
خودمان را نباخته ایم,
و روزگار را زندگی میکنیم,
و هنوز ...
آنقدر میخندیم که سرمان از این همه ناخوشی هایی که مجبور به پذیرفتنش کردیم،
درد میگیرد.

#فرگل_مشتاقی

تعریف از عشق واقعی فقط اینجا که ناظم حکمت میگه:

«من هنوز گاهی یواشکی خواب تو را می‌بینم.
یواشکی نگاهت می‌کنم، صدایت می‌کنم...
بین خودمان بماند اما من هنوز
تو را یواشکی دوست دارم!»

ما فکر می کنیـم بـدترین درد ، از دست دادن کسی است که دوستش داریم ،
اما حقیقت این است که بزرگترین درد این است :
از دست دادن خودمان و از یاد بردن اینکه " کی " هستیم و چقدر ارزش داریم...