نقل است که رابعه عَدَویه
یک شب در صومعه نماز می‌کرد. ماندگی در او اثر کرد در خواب شد.
دزدی درآمد چادری داشت، برگرفت.
خواست که بیرون شود راهِ در باز نیافت.
چادر بنهاد و برفت.
راه بازدید.
برفت و باز چادر برگرفت، بیامد باز راه نیافت.
باز چادر بنهاد.
همچنین کرد تا هفت بار ..
از گوشه صومه آواز آمد که: ای مرد!
خود را رنجه مدار که او چندین سال است تا خود را به ماسپرده است.
ابلیس زهره ندارد، که گِرد او گردد! دزدی را کی زهره آن بود که گرد چادراو گردد ؟
برو. رنجه مباش.
ای طرار! اگر یک دوست خفته است یک دوست بیدار است و نگاه دارد...


پ.ن

" رابعه عَدَویّه لقب‌گرفته به تاج‌ُ الرجال با کنیهٔ ام‌ُ الخیر،
بانوی زاهد، صوفی و شاعر در سدهٔ دوم هجری بود "

هیچ گاه نومید مشو.
اگر همه درها هم به رویت بسته شوند، سرانجام او کوره راهی مخفی را که از چشم همه پنهان مانده، به رویت باز می کند.
حتی اگر هم اکنون قادر به دیدنش نباشی، بدان که در پس گذرگاه های دشوار باغ های بهشتی قرار دارد.
شکر کن!
پس از رسیدن به خواسته ات شکر کردن آسان است.
صوفی آن است که حتی وقتی خواسته اش محقق نشده، شکر گوید ...

نویسنده الیف شافاک
کتاب ملت عشق

آنچه ویرانمان می كند، روزگار نیست،

حوصله كوچك و آرزوهای بزرگ است ...

به قول حافظ
مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم ...
آه اگر خرقه صوفیبه گرو نستانند..

در این هستــــی غم انگیز ...
وقتی حتی ...
روشن کردن یک چراغ ِ ساده ی " دوستت دارم " ،
کام زندگــــــی را تلخ می کند ...
وقتــــــی شنیدن دقیقه ای صدای بهشتی ات ،
زندگی را
تا مرزهای دوزخ می لغزاند ؛
دیگر ...
نازنین من !
چه جای اندوه ...
چه جای اگر ...
چه جای کاش ...
- این حرف آخر نیست -
به ارتفاع ابدیت دوستت میدارم ؛
حتـــــی اگر به رسم پرهیزکاری های صوفیانه ...
از لذت ِ گفتنش ...
امتناع کــــــنم !!