•
میخوام از زبون جبران خلیل جبران بهت بگم:
اینک تاریکی مرا در آغوش گرفت و اندوه بر من غلبه یافت
در هوا لبخند بزن تا زنده شوم
چقدر عشق بزرگ است و من چقدر کوچک هستم🫀

♡

با آنکه رفته ای
و مرا برده ای ز یاد
می خواهمت هنوز
و به جان دوست دارمت...

.🩵

اما اگر تلخ‌کامی‌های مرا به یاد آوردی،
فراموش مکن در روزگاری که مهربانی و دوست
داشتن کمرنگ شده است، با تو مهربان بودم و
دوستت می‌داشتم.

نوشت:
شما غم چشم‌های مرا دیدید، و برخلاف دیگران
که زخم تازه‌ای به من زدند، مرهم شدید.

•
تبدیل شدن به بهترین نسخه خودت با خدافظی های زیادی همراهه 🤍

♡

و تو
هر جا و هر کجای جهان که باشی
باز به رویاهای من بازخواهی گشت
تو
مرا ربوده
مرا کشته
مرا به خاکستر خواب‌ها نشانده‌ای
هم از این روست که هر شب
تا سپیده دم بیدارم
عشق همین است در سرزمین من
من کشنده‌ی خواب های خویش را
دوست می‌دارم


. .

ماه من غصه چرا تو مرا داری و من هرشب و روز، آرزویم همه خوشبختی توست

.࿐

تنها سودی که واسم داشتی اینه که خودمو واسه عزیزام مثال میزنم و میگم مراقب باشید مثل من نشیدااا ..

•
حسی که گفتم شاید
‏با کمی قدم زدن بگذرد
‏مرا وسط خیابان به گریه انداخت :(

‏- ناظم حکمت

♡

دوستان من واقعا به یه نتیجه ی رسیدم:
این‌طوریه که شما هر چه پاچه‌پاره‌تر باشی، همه عالم و آدم بیشتر حواسشون هست که همه چیز بر وفق مرادت باشه و کسی ناراحتت نکنه.
اما اگه کمی روادار باشی و سعی کنی شرایط بقیه رو درک کنی و ناراحتیت رو کمتر بروز بدی، راحت‌تر نادیده گرفته می‌شی.
|پرنشاطم|