این روزها دائماً یاد این نامه‌ی فروغ فرخزاد به پرویز شاپور میفتم که می‌گفت:

‏«گاهی‌ اوقات از خودم می‌پرسم که برای چه زنده‌ام.
زندگی وقتی خالی از عشق و نوازش بود، وقتی چشم‌های مردی با محبّتی سرشار پیوسته نگران انسان نبود، وقتی انسان احساس کرد که تنهاست به چه درد می‌خورد؟»

#کپشن‌خاص
نیاز داریم هممون که بهمون اهمیت داده بشه!
اوایل اونقدر دوست دارن و آرزو دارن باهات حرف بزنن ، هی تند تند حالتو میپرسن ، بهت عشق میدن و از این چیزا ، تا اینکه میزاری وارد زندگیت شن! فکر می‌کنن تو دیگه نمیتونی ترکشون کنی ، یا نمیتونی بزاریشون کنار ؛ اتفاقا یه جوری میزارمتون کنار که انگار اصلا از اول نبودید! فکر نکنید که به طور کامل متعلق به شمام، صمیمی شدن دلیل بر راحت بودن خیالتون به اینکه از دستمون ندید نیست!
‌

ببخش؛کسانی را که بلد نبودند
با تو آنگونه که شایسته‌ی توست رفتار کنند..

. .

ولی تو جز کسایی نبودی که بگم این نشد، یکی دیگه

.࿐

بر این اصل زندگی کن:
بودنشان زیباست.
نبودنشان ضرری ندارد...!

‏فاز نبودن برندار من یادگرفتم جای خالی رو با گزینه مناسب پر کنم :)

هی مینویسم، هی پاک میکنم؛ نمیدونم چطوری باید بیان کرد این حجم از اذیت شدن بخاطرِ نبود یک انسان در زندگیم رو.

یکی باشه مثل عباس معروفی بهت بگه:
تو انتخاب من نبودی
سرنوشتم بودی، تنها انگیزه‌ی ماندنم در این زندگی بی اعتبار

.࿐

من رو از نبودنتون نترسونین من محتاج موندنای پر از منت نیستم :).

هرجا حالت اونجور که باید خوب می بود خوب نبود برو :)🤍