تنها
سنگینی حلقه ای در انگشت
مارا هر شب
زودتر به خانه بر میگرداند ..
و هر چقدر
بر یک بالشت سر بگذاریم
خواب هایمان
یکی نمی شود ..

دوریم از هم !
مثل نزدیکی این روی سکه
با آن رویش ..

#شمافرستادین

خیلی‌هایمان با یک حرف، به قدر هزار حادثه‌ی مرگبار، زخم برداشته‌ایم و با یک نگاه بی‌ملاحظه‌ی تحقیرکننده، انگار که بلندمان کرده‌اند و از فاصله‌ی چند هزار متری محکم به زمینمان کوبیده‌اند و شکستن که هیچ، خرد شده‌ایم!
ما آدم‌ها تنها گونه‌ی زنده‌ی زمینیم که در نهایت تمدن و حفظ ظاهر انسانی، به وحشیانه‌ترین صورت‌های ممکن، روح و روان و شخصیت همدیگر را دریده‌ایم و نابود کرده‌ایم و جالب اینکه هنوز سرپاییم، باهم دست می‌دهیم و به هم لبخند می‌زنیم و همزیستی ظاهرا مسالمت‌آمیزی هم باهم داریم...

#نرگس_صرافیان_طوفان

و شاید این بهار درخت آرزوهایمان جوانه زد….

. .

‏ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمی‌دادیم با کسی از دردهایمان نمی‌گفتیم و از کسی کمک نمی‌خواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن، از پا درآمدیم!
قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند..

#نرگس_صرافیان_طوفان‌

گمان می‌کردیم عشق
نجا‌تمان خواهد داد
اما زخمی تر از قبل
رهایمان کرد...


. .

تموم حرف رو آقای محمود درویش میزنه که میگه؛

“آنان که در دشواری هایمان غائب بودند، پس بگذارید برای همیشه غائب بمانند …”

این که می گویند؛
زن حجاب داشته باشد که مرد
به گناه نیفتد،
مثل این است که بگویند؛
آفتاب نتابد که
بستنی هایمان آب نشود!

. سیمین_دانشور

از واقعیتها فرار میکنیم. روبروی اینه رژ لب میزنیم و خط چشم میکشیم و تند تند پلک میزنیم که اشکهایمان نریزد و زود فرار میکنیم تا مبادا ادمی که درون آینه نشسته لب باز کند و بگوید:
‏تو درست به اندازه حرف هایی که کسی را نداری که برایش بگویی، اندازه گریه هایی که برایشان شانه‌ای نداری،اندازه دستهایی که نیستند تا دستهای سردت را بگیرند و اندازه بوسه هایی که پشت لبخندهای مصنوعیت مخفی میشوند، تنهایی.

پس دوست‌هایمان چه؟
هیچی، مهاجرت میکنن

از این به بعد همه‌ی قرارهایمان؛
یا آغوش تو
یا آغوش من

. .