حرف‌ها اگر جان داشتند، ریشه‌های نازک گیاهی بودند که نفوذ می‌کنند در خاک تن.

آدم با حرف زدن احیا می‌شود. این را منِ آدم‌گریز می‌گویم.

هر بار از گفتگوی‌ دو نفره‌مان برمی‌گردم، انگار آن چاه سرریز شده دوباره خالی می‌شود و دنیا به‌اندازه‌ی زمانی که بر ما گذشت، تحمل‌پذیر.

می‌دانم که در این گفتگوها چیزی هست. برخلاف همه‌ی وقت‌ها، در جوار یار موافق، دلم می‌خواهد وراجی کنم چون همه‌ی کلمه‌ها، حتی بیهوده‌ترین‌شان از میان قلب‌مان عبور می‌کنند و عاری از همه‌ی چیزهایی هستند که در مناسبات اجتماعی‌مان تلاش می‌کنیم، حفظ‌شان کنیم.

انگار ادامه پیدا می‌کنی در آدمی که رازهایت را با خودش می‌برد. انگار هستی‌ات وجه تازه‌ای پیدا می‌کند وقتی فاش می‌کنی خودت را و غریقِ رنگ‌هایی می‌شوی که از کلمه‌های دیگری در تو می‌ریزد.

با هم حرف بزنید

در سال ۱۸۰۹ بتینا برای گوته نوشت:
"تمایل شدیدی دارم که شما را برای همیشه دوست بدارم".

این جمله‌یِ به‌ظاهر پیش پا افتاده را به دقت بخوانید.
از کلمه‌یِ عشق مهم‌تر، کلمه‌هایِ "همیشه" و "تمایل" است!
آنچه بین آن دو جریان داشت، عشق نبود، #جاودانگی بود

.

قبل از سخن گفتن کمی فکر کنیم
حواسمان نیست
که چه راحت با حرفی که در هوا رها می‌کنیم
چگونه یک نفر را به هم می‌ریزیم!
چند نفر را به جان هم می‌اندازیم!
چه سرخوردگی یا دلخوری‌هایی به جای می‌گذاریم!
چقدر زخم می‌زنیم...!
حواسمان نیست؛ که ما می‌گوییم و رد می‌شویم و می‌گذاریم به پای رک بودنمان...
اما یکی ممکن است گیر کند!
بین کلمه‌های ما... بین قضاوت‌های ما...
بین برداشت‌های ما...
دلی که می‌شکنیم ارزان نیست...

در سال ۱۸۰۹ بتینا برای گوته نوشت:

"تمایل شدیدی دارم که شما را برای همیشه دوست بدارم" این جمله‌ی به‌ظاهر پیش‌پا افتاده را به دقت بخوانید. از کلمه‌ی عشق مهم‌تر، کلمه‌های "همیشه" و "تمایل" است !
آنچه بین آن دو جریان داشت، عشق نبود، جاودانگی بود ..

میلان کوندرا - جاودانگی

تو

رنگ می‌دهی
به لباسی که می‌پوشی
بو می‌دهی
به عطری که می‌زنی
معنا می‌دهی
به کلمه‌های بی‌ربطی
که شعرهای من می‌شوند …