حالا می فهمم که درد بیگانگی چه درد بزرگی است! چه کسی می‌تواند حالا باور کند که در قلب من هیچ چیز وجود ندارد و من جسمم را کشته ام؟!

رفتم و زحمت بیگانگی از کوی تو بردم
آشنای تو دلم بود و به دست تو سپردم

اشک دامان مرا گیرد و در پای من افتد
که دل خون شده را هم ز چه همراه نبردم

#هوشنگ_ابتهاج

و من
تو را
از میان هزاران «تو»ی دیگران
به یگانگی انتخاب کرده‌ام

خداوندا

برای شانه‌های خسته، قدری عشق

برای گام‌های مانده در تردید، قدری عزم

برای زخم‌ها، مرهم

برای اخم‌ها، لبخند

برای پرسش چشمان ما، پاسخ

برای خواهش دستان ما، باران

برای واژه‌ها، گرما

برای خواب‌ها، رؤیا

برای این همه سرگشتگی، ایمان

برای این همه بیگانگی، الفت

برای بستگی، آغاز

برای خستگی، آغوش

برای ظلمت جان، روشنایی‌های پی در پی

برای حیرت دل، آشنایی‌های پر معنا

خداوندا

برای عشق‌های خسته، قدری روح

برای عزم‌های مانده، قدری راه...


"آمین"

"الهی به امید 'ِتو ..."

ما به این دلیل عشق می ورزيم که غمگین هستيم ،
به این دلیل در جست و جوی دیگری هستيم که تنها هستيم ...
در واقع ما با عشق ورزي مي خواهيم حال خودمون را خوب كنيم
و به همين دليل شكست مي خوريم
عشق فقط زمانی امکان پذیر است که :
كه احساس تنهايي نكنيم
بلکه در یگانگی باشیم
با خودمون قهر نباشیم
بلکه با خودمون در شیفتگی و سرمستی باشیم
خودمون را خوب بشناسيم
راهمون را مشخص كنيم
بعد همراه مناسبمون را پيدا كنيم
و عاشقانه به او عشق بورزيم و حال او را هم خوب كنيم .
بايد اول حالمون خوب باشه و بعد عشق بورزيم
اينطوري حال خودمون هم بهتر مي شه
تا وقتي حالمون خوب نباشه عشق حالمون را خوب نمي كنه بلكه بيشتر ما را ناكام تر مي كنه .
احتمالا خيلي ها اين تجربه را داريم .
نيلوفر اله وردي

قهر
در آمد از در
بیگانه وار سنگین تلخ
نگاه منجمدش
به راستای افق مات در هوا می ماند
نگاه منجمدش را به من نمی تاباند
عزای عشق کهن را سیاه پوشیده
نگاه منجمدش خالی از نوازش و نور
نگاه منجمدش کور
از غبار غرور
هزار صحرا از شهر آشنایی دور
نگاه منجمدش
نگاه منجدش را نگاه می کردم
تنم ازین همه
سردی به خویش می پیچید
دلم ازین همه بیگانگی فروپاشید
نگاه منجمدش را نگاه میکردم
چگونه آن همه پیوند را ز خاطر برد ؟
چگونه آن همه احساس را به هیچ شمرد
چگونه آن همه خورشید را به خاک سپرد
درین نگاه
درین منجمد درین بی درد
مگر چه بود که پای مرا به سنگ آورد
مگر چه بود که روح مرا پریشان کرد
به خویش می گفتم
چگونه میبرد از راه یک نگاه تو را
چگونه دل به کسانی سپرده ای که به قهر
رها کنند و بسوزند بی گناه تو را
نگاه منجمدش را نگاه می کردم
چگونه صاحب این چهره سنگدل بوده ست
دلم به ناله در آمد که
ای صبور
ملول
درون سینه اینان نه دل
که گل بوده ست
"منوچهر مشیری"

فوق العاده است

♥میخــــــــــوام دعــــــــــــا کنــــــــــــم♥

نه برای خـــــــودم!! برای دوستـــــــــای واقعی و مجازیم که :؟؟

بعضیاشون خیلی گرفتــــــــــــارن؟؟
بعضیاشون خیلی دلشکستــــــــــــن ؟؟
بعضیاشون خیلی تنهــــــــــــان ؟؟
بعضیاشون خیلی نا امیــــــــــــدن ؟؟
بعضیاشون عاشقــــــــــــن ؟؟

خـــــــــداجــــون هـــــوای دلاشــــونو❤داشتـــــــه باش،
یه دستـــــــى؟؟به ســـــروگـــــوش زندگیشون بکش،
نذار حســــــــــــرت به دل بمونن ؟؟..
نذار ایمانشــــــــون ضعیــــــف بشه،..
دستشــــــــــونو بگیـــــــــــ ــــــــــــر....؟؟ plz

؟؟خـــــــــــ ــــــــــــدا منو بیخیــــــــــــال ولی دل این
دوستــــــــــــای مهربــــــــــونمو شـــــــــــاد کن♥

خدایــــــــــــا به یگانگیـــــــت قسمت میــــــــــــدم
نذار آرزوهـــــــــــاشون آرزو بمونــــــــــــه؟؟♥

میخوام دعا کنم...

نه برای خودم برای

دوســتای مجــازیم

که:
بعضیاشون خیلی گرفتارن...

بعضیاشون خیلی دلشکستن...

بعضیاشون خیلی تنهان...

بعضیاشون خیلی ناامیدن...

بعضیاشون عــاشــقن

خــدا جون هوای دلاشونو داشته باش...

یه دستی به سرو گوش زندگیشون بکش

نذار حـــسـرت به دل بمونن

دستشونو بگیر...

دوســـتای مهربونمو شاد کن...

خدایا به یگانگیـــت قسمت میدم

نذار آرزوهاشون

آرزو بـــمـــونه

من از دوردست ها آمده ام

از کوچه های کودکی

از شهر رنگین قصه های پدر در شبهای کشدار زمستان

و از چشمان هستی بخش مادرم

که تمام مهربانیش را در نگاهش به من می بخشید

باورم کن که شعر در من طغیان یگانگی است

و حماسه ی دوست داشتن

من دیگر گونه دوست می دارم

و دیگر گونه یگانه ام

مرا تنها می توان با من سنجید و تو را تنها با تو

که سالهاست در جستجوی تو بودم

با تو آبی می بینم تمام بیناییم را

چشمانت شکوه شکیبایی

گیسوانت ادامه ی باران ها

و دلت ترانه ی دریاهاست

زمزمه ی سرانگشتان باد در خواب خوش گیسوانت

زیبایی شاعرانه ایست که دلم را به بازی می گیرد

و نجابت کلامت آنچنان که هر کلام دیگری را بی رنگ می کند

در چشم انداز هرکجای طبیعت تو را می بینم

در چشمه

در رود

در دریا

در گل

در درخت

در جنگل

در دره

در دشت

در کوه…

با اینهمه هنوز در تو حیرانم

که تمامی عشقی در یک وجود و تمامی آرزویی در یک لباس

ای مهربان تر از برگ در بوسه های باران
بیداری ستاره در چشم جویباران

آیینه ی نگاهت پیوند صبح و ساحل
لبخند گاه گاهت صبح ستاره باران

بازا که در هوایت خاموشی جنونم
فریاد ها برانگیخت از سنگ کوه ساران

ای جویبار جاری ! زین سایه برگ مگریز
کاین گونه فرصت از کف دادند بی شماران

گفتی : به روزگاران مهری نشسته گفتم
بیرون نمی توان کرد حتی به روزگاران

بیگانگی ز حد رفت ای آشنا مپرهیز
زین عاشق پشیمان سرخیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زین گونه یادگاران

وین نغمه ی محبت بعد از من و تو ماند
تا در زمانه باقی ست آواز باد و باران

(شفیعی کدکنی)