وسط راهی ولم کردی که خودت قدم به قدمش دستم رو کشیدی و آوردی، من از نبودنت ناراحت نیستم، از بازیچه شدنم عصبانیم.

این احساس که انگار همیشه از یه چیزی جا موندم ولم نمی‌کنه

عکسشو گذاشتم تو کیف پولم که اگه گم شدم، بدونن مال کی‌ام.

اصلا اتفاق خوب نمیخوام
فقط دیگه این همه اتفاق بد پشت هم نیفته
ولمون کن

من دچار بیماری «یکیو میخوام ولی ولم کن بابا اصن خسته شدم حوصله ندارم » شدم

حالا من چجوری اون همه راهی که با تو رفتم رو تنهایی برگردم؟ بیا من رو برگردون سر جای اولم بعد برو.

تو که می‌دیدی من رو لبه پشت‌بوم دارم لی‌لی بازی می‌کنم. پس چرا اومدی گفتی ببین چه ویو قشنگی و بعد یهو هولم دادی؟

نمیدونم چی به سرم اومده که همش خودمو با بقیه مقایسه میکنم و احساس میکنم عقبم. من آدم رقابت و حسادت و حسرت و این چیزا نبودم. این سپیده‌ی سرزنشگر بداخلاق رو کی گذاشته تو مغزم؟ چرا ولم نمیکنه؟ خسته شدم ازش

چقدر
مشغولم
که
از
مَن
یک
مَنِ
بهتر
به
بار
آید^^

.࿐

دوست عزیز توی زندگی واقعی که ولمون کردی حداقل تو خوابم ولمون کن