ولی خودمونیم دقت کردین تا چند روز پیش بخاطر چه چیزای چرت و پرتی ناراحت بودیم؟

تقصیر آدم ها نیست که
میرن دوراشون رو میزنن بر میگردن
تقصیر خودمونه
که هنوز سر جامون وایسادیم!
‌

امروز 26 June، روز بخشیدنه…
ولی…
گاهے دلیل اینڪہ نمیتونیم یہ نفر رو ببخشیم اینہ ڪہ نمیتونیم خودمون رو ببخشیم!
چون یہ روزے ..
یہ ساعتی،.
حتے بیشتر از خودمون بہ اون آدم اعتماد ڪردیم و ازش انتظار داشتیم!
در واقع ما حماقت خودمون رو نمیتونیم ببخشیم و فراموش ڪنیم.
اصل ماجرا اینجاست…

ولی خودمونیم، اینم زندگی نیست که ما داریم میکنیم...

نبود نت باعث میشه بیشتر از هروقت دیگه ای با خودمون تنها بشیم، شاید همین تحمل تنها شدن با خودمونه که اذیتمون میکنه.

چطور مراقب خودمون باشیم وقتی خسته‌ایم ولی هی باید ادامه بدیم! وقتی از درون پُریم ولی لبخند می‌زنیم! وقتی کسی که باید پناه باشه، خود زخم شده!

مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

آدم شب‌ها برهنه‌س،
شب‌ها تو موضع ضعفه،
شب‌ها خود خودشه.
شب‌ها احساسات فرمان میده و منطق بی‌احساس به خواب رفته‌.
صبح‌ها که بلند می‌شیم، نقاب می‌زنیم و به شب قبل خودمون می‌خندیم،
ولی واقعیت همونیه که شب‌ها می‌بینیم.
حقیقت ما تو تاریکی شب آشکار میشه..
و قسم به صداقت شب‌ها..!

هرکدوممون تو این زندگی به یکی نیاز داریم که کنارش خود خودمون باشیم



. .

گاهی دنبال خودمون توی گذشته‌ها میگردیم،
چون نسخه‌ی قدیمی‌مون، تنها راه ارتباطی با احساساتیه که دیگه پیداشون نمیکنیم! احساساتی که فکر میکردیم همیشه باهامون می‌مونن، اما تو مسیر بزرگ شدن جا موندن.