رنج‌هایی که بهمون تحمیل شدن، بیشتر از رنج‌های خودمون ما رو آزار می‌دن.

یه روزی یسری‌ها رو انقدر واسه خودمون خوب میسازیم که حتی خودمون هم باورمون نمیشه این همه خوبی تو وجودشون باشه، یه شبی انقدر چهره کریهشون رو یهویی رو میکنن تو قلبت که قلبت وایمیسته از این همه زشتی و سیاهی، بعد اون شب دیگه حتی اگه خوب‌های واقعی هم ببینی، قلبت باورشون‌ نمیکنه.

از آدم‌های رازدار و امن خیلی خوشم میاد، از این‌ها که دلت رو قرص میکنن، همه‌ چی بین خودمون میمونه و خیالت راحته که پشت سرت با هیچکسی حرف نمیزنن، این‌ها خیلی آدم حسابی‌ان. ‌

• مولانا هم ڪہ باشے بالاخرہ از یہ جایی
بہ بعد خستہ میشے و میگی:
«خواهے بیا ببخشا خواهے برو جفا ڪن»
این همون هرجور راحتے خودمونه…

چرا تا به خودمون میایم ۱ شب میشه؟
چرا تا به خودمون میایم ۸ صبح میشه؟
دوباره ۱ شب میشه
دوباره ۸ صبح
۱ شب
۸ صبح
شب
صبح
شب
صبح

گاهی ممکنه از خودمون متنفر بشیم ، نه به دلیل بد بودنمون ، چون زیاد از حد تلاش کردیم خوب بمونیم بین انسان هایی که‌ خوبی رو له میکنن :)

♡

ولی بیاین قبول کنیم که بهترین ورژن خودمونو سر مزخرف ترین آدمای دنیا هدر دادیم.

آدم‌هایی که خوب درونمون رو میکشن بیرون خیلی نادرن، اونا نه فقط میبیننمون، بلکه باورمون میکنن! قبل از اینکه خودمون رو کامل باور کرده باشیم.

مشکل اینجاست که واقع بین شدیم، تو این روزهای بد، دیگه به خودمون نمیگیم صبر کن درست میشه و بهتر میشه، میگیم از این بدتر رو هم داشتی و گذروندی، هیچیت نمیشه.

در خونوادەهای ایرانی
حفظ آبرو همیشه مهمتر از حفظ سلامت روان بوده؛
برای برنده شدن در برابر مردم
به خودمون می بازیم
و در نهایت میشیم یه تعداد روانی آبرومند!

ما زندگی نکردیم
فقط نقش بازی کردیم که آبرومند باشیم
و اونقدر از قضاوت مردم ترسیدیم
که از تارو پود دلخوشی چیزی برامون نموند!!!