مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

آدم شب‌ها برهنه‌س،
شب‌ها تو موضع ضعفه،
شب‌ها خود خودشه.
شب‌ها احساسات فرمان میده و منطق بی‌احساس به خواب رفته‌.
صبح‌ها که بلند می‌شیم، نقاب می‌زنیم و به شب قبل خودمون می‌خندیم،
ولی واقعیت همونیه که شب‌ها می‌بینیم.
حقیقت ما تو تاریکی شب آشکار میشه..
و قسم به صداقت شب‌ها..!

هرکدوممون تو این زندگی به یکی نیاز داریم که کنارش خود خودمون باشیم



. .

گاهی دنبال خودمون توی گذشته‌ها میگردیم،
چون نسخه‌ی قدیمی‌مون، تنها راه ارتباطی با احساساتیه که دیگه پیداشون نمیکنیم! احساساتی که فکر میکردیم همیشه باهامون می‌مونن، اما تو مسیر بزرگ شدن جا موندن.

ماها خیلی نسبت به خودمون بی‌رحمیم، دائما خودمون رو قضاوت میکنیم، اشتباهاتمون رو بارها مرور میکنیم، درحالی‌که به بقیه حق اشتباه میدیم، ولی خودمون رو با کوچک‌ترین لغزش‌ها نمی‌بخشیم.
کاش با خودمون همون‌قدر مهربون باشیم که با عزیزترین آدم زندگیمون هستیم.

‌ ‌ ‌‌‌
کاش فرصت بشه
‏واسه دل خودمون زندگی کنیم .


. .

ما برایِ بقیه همونی بودیم که واسه خودمون آرزو داشتیم.

𝐌𝐚𝐲 𝐰𝐞 𝐧𝐞𝐯𝐞𝐫 𝐠𝐨 𝐛𝐚𝐜𝐤 𝐭𝐨 𝐭𝐡𝐞 𝐡𝐚𝐫𝐝 𝐩𝐥𝐚𝐜𝐞𝐬 𝐰𝐞 𝐟𝐨𝐮𝐠𝐡𝐭 𝐬𝐨 𝐡𝐚𝐫𝐝 𝐭𝐨 𝐠𝐞𝐭 𝐨𝐮𝐭 𝐨𝐟

خدا کنه دیگه گذرمون به اون روزایی نیفته که با چنگ و دندون سعی کردیم خودمون رو ازش بکشیم بیرون

هر زخمی که با پذیرش لمس بشه، به جای اینکه ما رو بشکنه، تبدیل به پلی میشه برای رسیدن به درک عمیق‌تر از خودمون.

ما نمی‌فهمیم چقدر توانمند و خلاق و با اراده هستیم تا خودمون رو بدون حضور افرادی که منبع زخم‌های اصلی‌مون هستن یه مدت نبینیم!