‏یه بیماری هست به اسم "اروتومانیا"؛
این بیماری اینطوریه که ؛
تو از شخصی که دوستش داری
تصویری می‌سازی که از
خود واقعیش پیشی گرفته
و در نهایت شخصیت اصلی اون فرد
باعث ناراحتیت میشه!
فکر میکنم خیلی هامون درگیر این بیماری باشیم

. .

دو نفر رو هیچوقت یادت نره
اینکه کی تو زندگیت ناراحتت کرد
اینکه کی تو زندگیت ناراحتیتو برطرف کرد...

اینکه بشینی هی فکر کنی هی فکر کنی با خودت بگی نه بابا اینطور نیست و از ته دلت میدونی دقیقا همونه که فکر میکنی و واقعا همون از آب درمیاد سطح ناراحتی جدیدی رو برات آنلاک میکنه.

شاید باورش واستون سخت باشه ولی خیلیا واسه اینکه فقط بتونن لاس بیشتری بزنن ، قید آدم خوبای زندگیشونو میزنن !!
به همین راحتی :)))

مرا در آغوش بگیر، حتی اگر ناراحتی، به هم ریخته‌ای، با همان ناراحتی مرا محکم بغل کن، محکم، بسیار بسیار محکم.

آدما وسط غم و غصه هاشون میمیرن!
شاید ظاهرا همه چیز خوب باشه
اما روح جون میده و فکر میکنی نفس کم اوردی
آدما رو تو ناراحتی رها نکنین، اونا واقعا میمیرن.

‌
کسی که بدونه شما ناراحتید
و بزاره با اون حال روزتون رو سپری کنید
و شب ها غمگین بخوابید
هیچکستون نیست ...

. .

متاسفانه ما به راحتی به چیزهای خوبی که در زندگی داریم عادت می‌کنیم، قدر نمی‌دونیم و بعد به راحتی از دستشون میدیم….:)

ببخشید نمیتونستم کسی که ناراحتیم واسش اهمیتی نداشت رو تو زندگیم نگه دارم.

مردها و زنها خیلی با هم فرق میکنن ؛
خانومها تو اوج ناراحتی و دعوا هم منتظر آغوش شما هستن ؛
حتی اگه تلفنُ قطع کنن منتظرن بهشون زنگ بزنید
حتی اگه داد بزنن منتظرن شما بغلشون کنید
حتی اگه در محکم ببندن و برن بازم منتظرن که شما دستشونو بکشید و برشون گردونید
زنها تو هر لحظه ای دوست دارن ببینن که خواسته میشن...