قانون پایستگی فقط افسردگی که از بین نمیره، فقط از شکلی به شکل دیگه تغییر پیدا میکنه، یه روز کلا میخندی، یه روز همش گریه میکنی، یه روز خیلی سرحالی، یه روز حوصله هیچ بنی بشری رو نداری، یه روز پر از انگیزه‌ای، یه روز ناامیدترین آدم روی زمینی، یه روز مهربون‌ترینی، یه روز بداخلاق‌ترین، ولی در همه حالت این حس مبهم و سردرگمی که نمیدونی چیه ولت نمیکنه.

کی فهمیدم دوستش دارم؟ اونجایی که من آدم قربون صدقه رفتن نیستم اما تا میبینمش دلم براش ضعف میره و‌ قربونش میرم.

«یه غمی تو این هوا هست که آدم دلش می‌خواد بمیره.»

موقع حرف زدن‌هاتون یکم مواظب باشید، قلبه دیگه، میشکنه، وایمیسته، میمیره.

بله می‌گذره و میره، اما روح و ذوقت کشته می‌شه.

هیچوقت واسه آدم‌ها ۱۰۰تون رو نذارید؛ آدم‌ها همیشه دنبال اینن که یه چیز جدید از شما ببینن؛ اگه ۱۰۰٪ شما رو دیده باشن بعد از یه مدت جذابیتتون از بین میره، خسته‌شون میکنید و در نهایت ترکتون میکنن.

ولی بنظرم کسی که واقعا دوست داشته باشه وسط مهمونی بهت تکست میده، وسط مسافرت بهت تکست میده، وقتی کلی کار داره بهت تکست میده، وقتی با عجله داره میره به جلسه و کار و زندگیش برسه، یه تکست کوچیک میده، این حس ببین حواسم بهت هست‌‌ که منتقل میشه خود عشق و علاقه‌ست.

موقع حرف زدناتون یکم مواظب باشید،
قلب دیگه میشکنه، وایمیسته، میمیره....

با اینکه یکی دوستت نداره میشه کنار اومد
اما با اینکه یکی دوستت‌ داره، دوستت داره، دوستت داره؛
بعد دیگه دوست نداره چه میشه کرد؟!
از همونایی که نمیدونی از کجا تا کجا دروغ بوده یا حتی همش!
از همونایی که به کل از حافظه قلبت بیرون نمیره، حتی اگه کلی سال ازش بگذره…

مهم‌تر از به دست آوردن نگه داشتنه، تو هر چقدر هم بلد باشی برای به دست آوردنش بجنگی، اگه بلد نباشی چطور نگه‌اش داری، اگه ندونی چطور باهاش رفتار کنی از دستت میره و بدتر از نداشتن، داشتن و از دست دادنه، حسرتش ذره ذره نابودت میکنه.