تلاش نکردی؟ عزیزم تو یه روزهایی دلت می‌خواست بمیری ولی زندگی کردی. این خیلی اتفاق بزرگیه.

ما می‌میریم. اما رد پای ما به جا می‌مونه. توی نامه‌ای که نوشتیم، توی موسیقی‌ای که نواختیم، تویِ ریشه‌های گلی که یه روز تو باغچه کاشتیم، تو قلبی که گرمش کردیم. شایدم نه؛ بهتره بگم ما زنده می‌مونیم، توی هر چیزی که یه روز بهش زندگی بخشیدیم.

من برای ادامه دادن یا ندادن تاس نمیریزم، یا میمونم تا استخونم بشکنه، یا طوری میرم که به نظر بیاد هیچوقت نبودم، بدون اما و اگر.

نشستی داری کاراتو میکنی، یهو به این فکر میکنی کاش هیچوقت وجود نداشتی، نه اینکه بمیری، کلا از ابتدا وجود نداشتی.

می‌گفت: "تو طاقت سرمای درونم رو نداری. تو هم مثل من به خواب می‌ری و می‌میری."

این جمله زیادی قشنگه ، میگه:

غرق شوی میمیری...
چه در رویا ، چه در دریا!
• |.

برای من قطع ارتباط با خیلی از فامیل ها منطقیه و دلیل کافی براش دارم اما
یروزی بابا گفت:
«باباجون شما میرید سر زندگی هاتون سرگرمین ولی من همین آدمها رو دارم و اگر شما اینجوری رفتار کنین دلخوری پیش بیاد خیلی تنهاتر میشم»
همین حرفش برام کافی بود تا احترام سمی ترین فامیلم نگه دارم.

داری با خودت کلنجار میری که آیا عید رو بهش تبریک بگی یا نه؟ من میگم نگو، همون ته مونده غرورت رو هم نسپر به آدمی که قبلا بارها شکستتش.

هرچقدرم دوست داشتنی باشی، ولی از درون به این باور نداشته باشی، در پی کسایی میری که حقیقت تورو نمیخوان و دیدی که تو به خودت داری و بهت دارن!

‏گفتم: بالاخره یروز مجبوری فراموشش کنی!
گفت: رفت و اومد باد رو تا حالا دیدی؟!
تو دستات گرفتیش؟
تونستی نگهش داری یا پرتش کنی اونور؟
نه!
عصری نشستی تو بالکن داری برگه صحیح میکنب یهو بیخبر میپیچه تو برگه ها بهمشون میریزه!
یادش باده ..!
یهو مپیچه بهم و به همم میریزه!

محیا زند



.