جناب #سعدی به صورت علنی آتش بس اعلام کرده و پرچم صلح رو گرفته سمت معشوقِ نامهربون!

یاد می‌داری که با من جنگ در سر داشتی؟
رأی، رأیِ توست؛ خواهی جنگ، خواهی آشتی...

...

22:22

این روزها دائماً یاد این نامه‌ی فروغ فرخزاد به پرویز شاپور میفتم که می‌گفت:

‏«گاهی‌ اوقات از خودم می‌پرسم که برای چه زنده‌ام.
زندگی وقتی خالی از عشق و نوازش بود، وقتی چشم‌های مردی با محبّتی سرشار پیوسته نگران انسان نبود، وقتی انسان احساس کرد که تنهاست به چه درد می‌خورد؟»

نامه ایی به آدم های قبلی زندگیم:
از خودم بابت دوست داشتن شما معذرت میخوام
ارزششو نداشتید!!!
🤌🏻

نامه‌ای به خودم:
قرار نیست همه ازت راضی باشن.

من در واقع خسته نیستم ولی بی‌حس و سنگینم و نمی‌توانم کلمات مناسب را پیدا کنم. آنچه می‌توانم بگویم این است: در کنارم بمان و تنهایم نگذار.

کافکا / نامه به فلیسه

کاش همه‌مون می‌تونستیم اون حسی که ابراهیم گلستان بعد از گرفتن این نامه از فروغ فرخزاد گرفته رو یه بار تجربه کنیم براش نوشته:

اما‌ همین کافی بود همین که می‌دانستم که تنم درد تنت را دارد نه میلِ تنت را،همین که با تو انگار در چاه فرو می‌رفتم و به مرکز زمین می‌رسیدم,همین که با تو انگار می‌مُردم و از شکل می‌افتادم‌ همین برایم‌ کافی بود .️

آقا جدی چقدر آدم‌ها کارهاشون یواشکی و وای وای کسی نفهمه‌اس؛ اون وقت من فقط برنامه‌اش رو هم تو ذهنم بچینم زمین و زمان میدونن.

این برای من جالب بود، توی ردیت یکی پرسیده بود کسانی که اوتیسم دارن، واقعا زندگی براتون چه جوریه؟ یکی جواب داده بود من ۱۱ سالم بود که تشخیص دادن که اوتیسم دارم، حس میکنم تو یه نمایش دارم بازی میکنم که همه از قبل نمایشنامه رو داشتن و خوندن و من نداشتم.

اون لحظه‌ای که با یه نفر از رویاهایی حرف میزنین که می‌دونین هیچوقت اتفاق نمیفته و برای روزها و ساعتهایی برنامه میریزین که میدونین شدنی نیست خیلی غمگینه. مثلا به بیماری که میدونی دیگه خوب نمیشه از عید سال دیگه میگی. به کسی که غرق مشکلات مالیه از یه زندگی راحت و رفاه میگی. به معشوقی که میدونی هیچوقت بهش نمیرسی از لحظه دیدار میگی.

زندگی هرچی بهم یاد نداد؛ اینو خوب یادم داد که باید تنها برای زندگی برنامه ریزی کنم، بجنگم و از وجود هیچکس کنارم مطمئن نباشم

.࿐