ناامید شدن از آدمی که مثل چشم‌هات بهش اعتماد داشتی و امیدوار بودی واقعا سخته.

از تنهایی بمیر ولی با آدمی که بلد نیست موقع مشکلات بمونه حرف بزنه و حلش کنه نرو تو رابطه

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

ولی خیلی بین آدم واقعی و آدمی که نقاب واقعی بودن زده، فرق هست.

گذشته ی آدمی که داره تلاش میکنه
آینده اش رو بهتر کنه به روش نیار!

آدمیزاد واقعا مثل گیاه میمونه،
محیط اطرافش که خوب نباشه پژمرده میشه، میپوسه و از بین میره...
بعضی وقتها باید جابجاش کنی، محیطش رو تغییر بدی تا بتونه دوباره جون بگیره

آیا می‌شود غریبه شد
با آدمی که هنوز بوی تنش‌ را حفظی؟!

خطاب به بهترین آدم زندگیم:

لطفا تو تبدیل به آدمی نشو که بهم ضربه زده ، تو تنها کسی بودی که دیدم بدی‌های دنیا ازش آدم بدی نساخت ..
عمیقاً بهت افتخار می‌کنم ، لطفا خوب بمون .️

فکت :
آدمی که چند بار بیشعوریش رو بهت ثابت کرده ، اگه بازم مثل قبل باهاش برخورد کنی ایندفعه اونی که بیشعوره تویی.

من آدمیم که با هزار جور سختی بزرگ شدم
وقتی با من حرف میزنی،
یکم مراعات کن، من کسی نیستم که بخاطر موقعیت، یا وضع مالیت خودمو کوچیک کنم.:)