ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

آدمیزاد واقعا مثل گیاه میمونه،
محیط اطرافش که خوب نباشه پژمرده میشه، میپوسه و از بین میره...
بعضی وقتها باید جابجاش کنی، محیطش رو تغییر بدی تا بتونه دوباره جون بگیره

آدمیزاد هی باید تصمیم بگیره که الان باید ارزش خودشو بدونه یا بهش خوش بگذره

خدا خاکِ آدمیزاد و دنیا رو با محبت درست کرده
خوبه که با همدیگه مهربون باشیم :).

من فکر می‌کنم درد هیچ‌وقت برنامه‌ای نداره که بخواد با برنامه از زندگی آدمیزاد کنار بره. درنهایت یا اون‌ درد رو‌ می‌پذیری و اون‌ قسمتی از وجودت می‌شه و یا این‌که به اون درد با دیدگاه متفاوت‌تری نگاه می‌کنی. چه تو درس‌ت رو‌ از زندگی بگیری، چه نگیری، درد همچنان جریان داره و مسیر خودش رو ادامه می‌ده.

با انسان ها نیک باش عزیز من !
اما کمرنگ ، رقیق و بسیار دور.
چرا که هیچ موجودی به اندازه ی آدمیزاد
نمی تواند از خوبی پشیمانت کند...!

صفرپور

یه شب‌هایی تو زندگی آدمیزاد هست که بعد از ساعت‌ها فکر و خیال به خودش میاد و میبینه روحش از اعماق وجود داره گریه میکنه ولی از چشم‌هاش هیچ اشکی نمیاد.

با انسان ها نیک باش عزیز من !
اما کمرنگ ، رقیق و بسیار دور.
چرا که هیچ موجودی به اندازه ی آدمیزاد
نمی تواند از خوبی پشیمانت کند...!

‌خوبی های ما را فقط کسانی می بینند که خودشان خوبند .
می دانی چرا !؟
چون آدمیزاد هر چه در ذات خودش باشد در دیگران زودتر پیدا می کند .

یک گلدان گل را رها کن به امان خودش، بعد از چند وقت، حتما می‌خشکد. حالا جای آن گلدان، آدمیزاد باشد، نگویی دوستش داری، دستی از روی محبت بر سرش نکشی، به اوضاع و احوالش نرسی، نازش را نکشی، برایش دلبری نکنی، خبر از احوالش نگیری، هر چقدر هم که محکم باشد، یک جایی می‌خشکد.
می‌خواهم بگویم مراقب گل زندگی‌تان باشید، قبل از آنکه تنها مشتی خاک تهِ گلدانِ زندگی برایتان بماند.
مگر آدمیزاد به چه بند است، جز کمی محبت ؟