یه‌شبایی تو زندگیِ آدمیزاد هست که تا چشم کار میکنه فقط جای خالی حس میشه؛
جای خالیِ آدمای از دست‌رفته،
جای خالیِ احساساتِ نابود شده،
جای خالیِ تکیه‌گاهی که اجازه نده تا این حد وسطِ غصه دست‌وپا بزنه...

کاش آدمیزاد صاحب اختیار گذشته‌هاش بود. که دردی اگر کشیده، بشه یه روزی به دلخواه خودش، فراموشش کنه. کاش میشد مثل کلاسی که تعطیل شده و تو تکلیفت رو انجام دادی، کوله‌ات رو برداری و بگی آقا؟ من غصه‌هام رو خوردم. میتونم وسایلم رو جمع کنم و برای همیشه برم؟ …


. .

کاش آدمیزاد صاحب اختیار گذشته هاش بود. که دردی اگه کشیده، بشه که روزی به دلخواه فراموشش کنه. کاش میشد مثل کلاسی که تعطیل شده و تو تکلیفت رو انجام دادی، کوله ت رو برداری و بگی آقا من غصه هام رو خوردم، میتونم بقیه م رو جمع کنم و برای همیشه برم؟


. .

من کنار تو، یه آدم دیگم. آدمی شبیه‌تر به خودم. و آدمیزاد چقدر عمرشو تلف میکنه تا بفهمه همین کافیه که کسی رو پیدا کنه، تا کنارش نزدیک‌ترین نسخه به خود واقعیش باشه …

باگ اصلیِ آدمیزاد اونجاست که خیلی دیر میفهمه کی واقعی دوسش داشته و کی واسه منفعت‌طلبی کنارش بوده،
‏انقدر دیر که آدمای واقعی زندگیشو واسه همیشه از دست داده :)))

یه‌شبایی تو زندگیِ آدمیزاد هست که بعد از ساعت‌ها فکر و خیال، به خودش میاد و میبینه روحش، از اعماق وجود داره گریه میکنه، ولی از چشماش هیچ اشکی نمیاد

نمی‌دونم تعریفِ “درد” از دیدگاهِ شما چیه؛
‏اما به نظر من، یکی از دردناک‌ترین لحظاتی که آدمیزاد میتونه تجربه کنه، اون لحظه‌ایه که میفهمه واسه اون آدمی که عاشقشه، کافی نبوده ؛)))

درد که اگه دیدنی بود
اوضاع این نبود!
آدمیزاد فهم لازمه

‏با آدمایی که دوسشون دارید حرف بزنید؛
وقتی ناراحتن، وقتی خوشحالن، وقتی عاشقن، وقتی دلخورن و نمیتونن ببخشن، وقتی غصه امونشونو بُریده، وقتی اعصابشون خورده...
آدمیزاد اگه حرف نزنه، باید تنهایی بارِ درداشو به دوش بکشه؛
حرفِ دل آدمارو پیر میکنه؛ حرف بزنید.



. .

‏Fact:
‏آدمیزاد هیچوقت نمیفهمه از انحصارطلبیِ طرف مقابل خوشش میاد یا با این محدودیت مشکل داره و اذیت میشه :)))))))))))))