اما
تو
پناه
بودی
در
روزهایی
که
حتی
خود
بر
خودم
آوار
بودم.

به من پناه بیاور
آغوشم وطن کوچکی‌ست
که هرگز تو را آواره نمی‌کند .️

- علی قاضی نظام

♡

گفت باورت میشه؟
همه‌ی تلاش های این مدتم فقط برای
برداشتن آوار بوده، من هیچی نساختم.
گفتم: بعضی وقتا دووم آوردن و بلند
شدن خیلی قدرت بیشتری نسبت
به ساختن میخواد...

آدم باید ی دلخوشی بزرگ داشته باشه،
که هر وقت غمای عالم رو سرش آوار شد…
ی نگاه به اون کنه و بگه:
عوضش تو هستی!
بخاطر توعه که دووم میارم.

مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

باید همینجا بودی. باید این باد بازیگوش اردیبهشت ،
آواره می‌شد بین موهات و گردن‌ات
باید انگشتِ دستان بی‌قرار من، به چیدنِ بوی برگ‌های چنار، به پوستِ صورت‌ات یورش می‌برد...
باید برات از قصه‌های سرگردان مغزم می‌گفتم و تو گوش می‌کردی‌ام...
باید همینجا بودی ... باید تنها نبودم...
این نسیم بازیگوش اردیبهشت ماه نبودنت را بدجور زبان درازی می‌کند ...

#علی_سلطانی

که رفتن‌های ما هجرت نبود، گریز بود.
سفر نکردیم، کوچانده شدیم.
بگو از مرگ به آوارگی پناهنده شدیم.
از خفّت به بی‌وطنی!

تو اولین پناهگاهی نبودی که بر سرم آوار شدی اما اولین پناهگاهی بودی که با تمام وجود امید داشتم امن و استوار بمانی.!!:)
• |.|

•
انگشت به انگشت
و رگ به رگ
دستانت را سپاسگزارم
که در روزگارِ آوارگی
خانه‌ی من بودند 🤍

- سعاد الصباح

♡

تو اولین پناهگاهی نبودی که بر سَرم آوار شدی اما اولین پناهگاهی بودی که با تمام وجود امید داشتم امن و استوار بمانی.