بی‌احترامی ، درهایی رو می‌بنده که معذرت‌ خواهی هم نمی‌تونه بازشون کنه

Distance is my new response to disrespect. I no longer react, I no longer return energy, I no longer dive into drama. I simply remove myself.

فاصله، پاسخ جدید من به بی احترامی است.
من دیگر واکنشی نشان نمی دهم، دیگر انرژی صرف نمیکنم، دیگر در درام غم و غصه نمیوفتم.
به سادگی خودم را حذف می کنم.

خوبی بیش از حد ، بی‌ احترامی بیش از حد میاره.

Losing respect for someone is always such a weird thing because you don’t hate the person, you just don’t feel the need to ever speak to them again or even think about them in the same way, you’re just done.

از بین رفتن احترامی که برای یه نفر قائلی همیشه حس عجیبی داره چون در واقع از اون آدم بدت نمیاد، فقط دیگه نیازی به حرف زدن باهاش نداری یا حتی مثل قبل نمی‌تونی راجع بهش فکر کنی، صرفاً برات تموم شده.

کسی که بهت بی‌احترامی کرده رو اگر ببخشی، دوباره تکرار می‌کنه. این‌بار وقیحانه‌تر از قبل.

I can’t believe I allowed myself to be disrespected so many times just because I care about other people’s feelings more than time.

نمیتونم باور کنم که بارها اجازه دادم به خودم بی احترامی بشه، فقط برای اینکه بیشتر وقتا به احساسات دیگران اهمیت میدم...

من قبل از اینکه به کسی بی‌احترامی کنم اول احترام گذاشتم، قبل از اینکه از کسی متنفر بشم اول دوستش داشتم، قبل از اینکه با کسی غریبه بشم اول آشنا بودم، پس نگو عوض شدی رفتار من به رفتار تو بستگی داره.

بی‌احترامی در‌هایی رو می‌بنده که معذرت‌خواهی هم نمی‌تونه بازشون کنه.

disagreements are fine. disrespect is not. distance is fine. disloyalty is not.

اختلاف نظر خوبه.
ولی بی احترامی نه.
فاصله خوبه.
وله بی وفایی نه...

مهربونی ابدا این نیست که تحت هر شرایطی ارتباطتو با یه آدم ادامه بدی. حفظ معاشرت با بعضی از آدم‌ها، نهایتِ بی‌احترامی به خودته.