از روابط انسانی پیچیده خوشم نمیاد. هر چیزی که لازم باشه براش دروغ گفت، سیاست بخواد و احساسات واقعی رو پنهون کرد، ارزشش و نداره.

این قضیه اگه میخواست، انجام میداد خیلی ناراحت کننده‌ست واقعا، انگار با سیلی میزنه تو صورتت میگه تو ارزشش رو نداشتی.

"It will be difficult. It will take time. It will require sacrifice. It will be worth it."

"سخت خواهد بود. زمان می برد. نیاز به فداکاری دارد. ولی ارزشش را دارد."

به همه‌ی آدما که قرار نیست ثابت کنی ارزشش و داری؛ اونی که باید متوجه بشه بالاخره می‌فهمه.!

به همون اندازه که به اونا عشق می ورزی،
خودت رو هم دوست داشته باش،
حتی بیشتر از‌اونا، چون تو ارزششو داری.

کاش این روزهای سختی که می‌گذرونم در آینده یه حاصلی داشته باشه؛ دلم می‌خواد اگه بعدها این روزهام رو به یاد آوردم با خودم بگم «ارزشش رو داشت.»

دردناک‌ترین بخش پذیرش زمانیه که میپذیری اصلا ارزشش رو نداشت، ارزش تمام انرژی و وقت و خوبی‌هایی که از جون مایه گذاشتی، زخم‌هایی که در ازاش خوردی و فرسودگی‌ای که در تار و پودت نشست، اصلا ارزش این همه غرامت رو نداشت.

یه موقع‌هایی هست که دوست داری حرف بزنی٫ تلاش کنی٫ بجنگی ولی نمیدونی دیگه برای چی باید تلاش کنی و ادامه بدی، چون هیچ چیز قشنگی باقی نمونده و دیگه شک داری که ارزشش رو داره یا نه.

‏همون لحظه‌ای که داری از استانداردات پایین میای و فکر میکنی ارزشش رو داره، کاش صاعقه بزنه مغزت ریست شه.

واسه به دست اوردن هر چیزی باید یه چیزایی از دست بدی؛ حالا میخواد زمان باشه، انرژی باشه، آدم باشه... فقط باید ببینی ارزششو داره یا نه.