فاصله‌ی "من میخوام با خودش ازدواج کنم، به خانوادش چیکار دارم"
تا پله‌های دادگستری کمتر از شش ماهه...

حالا هر جور خودتون صلاح میدونید...

درسته هر رابطه‌ای نباید به ازدواج ختم بشه اما نمیتونی چندین سال از زندگیت رو به پای کسی بذاری که قرار نیست هیچ جایی تو آینده‌اش داشته باشی.

خانواده سخت‌گیر اینطوریه که دوستات رو از دست میدی چون نمیتونی باهاشون وقت بگذرونی، ازدواج موفقی نداری چون نه آدم‌های زیادی میبینی، نه رفت و آمدی هست که درست بشناسی، شغل خوبی نمیتونی داشته باشی چون محدودیت باعث میشه مهارت خاصی نداشته باشی، کل زندگیت رفت چون نخواستن زندگی کنی.

از کسی که چندسالی در حیطه‌ی مشاوره‌ی ازدواج کار کرده بود، چیزی شنیدم که جالب بود. می‌گفت: در ازدواج، شصت درصد شباهت کافی‌ست. سی درصد هم باید احترام به تفاوت‌ها و پذیرش استقلال طرف مقابل باشد. ده درصد هم چیزهایی‌ست که شما خودتان را هم بکشید، با آن‌ها نمی‌توانید کنار بیایید.

من و خواب مثل کسایی هستیم که همو دوست دارن، ولی خانواده هاشون نمیزارن باهم ازدواج کنن.🥹.

‏از دوستی پرسیدم چرا ازدواج نمیکنی گفت:
‏هر وقت زورم رسید خوشبختی رو تقسیم کنم چشم
‏فعلا واسه سختیا شریک نمیخوام....

‏یه جمله انگلیسی خوندم یجا، نوشته بود: «شما یا برا ازدواج وارد رابطه میشین یا شکسته شدن قلبتون» چقد دارک و درست بود…
‏رابطه بی سر و ته میشه همین؛ با کلی خاطره و عشق یهو تنها میشی، تو میمونی با کلی غم و غصه.

"تنها خداست که می‌ماند"، می دونی چرا؟ چون در بهترین حالت اون تنها کسیه که نه می‌میره، نه ازدواج می‌کنه.

قبل ازدواج درباره این مسائل با نامزدت به توافق برس:

‏ببینین فکر نکنید وقتی باهاش ازدواج کردین فلان اخلاقش که اذیتتون میکنه رو می‌تونید عوض کنید!
اگه بددله، اگه هیزه، اگه خسیسه، اگه دروغگوعه، بعد ازدواج هم همینطوری میمونه....
ممکنه موقتا تحت فشارِ شما عوض بشه ولی دوباره بعد چند وقت خصوصیات اخلاقیش برمیگردن.
ذات آدم‌ها عوض نمیشه ها....