و چه ادمایی عزیزی که خودشون باعث شدن ازشون متنفر شیم .

‏آخه ینی چی «منو همینجور که هستم باید بخواد»؟ مگه جز اخلاق خوب، چه منفعتی میتونید واسه دیگران داشته باشید که اینم ازشون دریغ میکنید؟فکر کردین ملت، عمر و زندگیشونو از سر راه آوردن که بمونن پای اخلاق گند شما؟

مسائلی که روزها ازشون رد می‌شم، شب‌ها از روم رد می‌شن.

یه قسمت‌هایی از وجودم خاموش شدن که واقعا دوستشون داشتم، متاسفم برای خودم که نتونستم ازشون در برابر بزرگسالی محافظت کنم.

‏همیشه از آدم‌هایی که بقیه ازشون میترسن خوشتون بیاد و از کسایی که همه عاشقشونن بترسید.

بهم گفت: "آدم‌های گمشده وقتی می‌خوای پیداشون کنی پیدا نمی‌شن، پیدا می‌شن وقتی خودتو پیدا کنی. پس رشد کن، نه برای رسیدن به کسی، برای اینکه دیگه لازم نباشه کسی بیاد تا کامل بشی. اون‌وقت اونا میان، نه چون نیازشون داری، بلکه چون دیگه نیازی بهشون نداری."

رابطه با من خیلی راحته، فقط کافیه به مرزهام احترام بذاری و ازشون رد نشی.

من به همه حرف‌ها گوش میکنم اما به رفتار نگاه میکنم، بگن دوستمن ازشون ممنونم ولی به رفتارشون نگاه میکنم، بگن کنار من هوام رو دارن من قدردانم ولی به رفتارشون نگاه میکنم، من بودن واقعی رو توی رفتار میبینم نه کلمات، آره هر چی بگن من میشنوم اما عمل حرف آخر رو میزنه اینکه بعد گفتنش چیکار میکنه.

بی‌احترامی ، درهایی رو می‌بنده که معذرت‌ خواهی هم نمی‌تونه بازشون کنه

آدم‌ ها سردن ، به اندازه تعداد ذوق‌هایی که توی کل زندگی ازشون کور شده :)