می‌گویند هر کسی شبیه به جایی می‌شود که به آن تعلق دارد
پس من شبیه وطنم شده‌ام؛

غمناک ، خسته ، رنجیده ، زخمی 
و در عمق نا امیدی ، امیدوار

می‌گویند هر کسی شبیه به جایی می‌شود که به آن تعلق دارد
پس من شبیه وطنم شده‌ام ..

غمناک ، خسته ، رنجیده ، زخمی 
و در عمق نا امیدی ، امیدوار

♡

اگر روزی از من درباره تو پرسند
کوتاه می‌گویم：
در
نهایت
نا‌امیدی
او
تمام
امیدم
بود…


‌‌‎‌‌‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

‏همه‌ی حسارو هم‌ زمان دارم
ترس ، استرس ، عذاب وجدان ، درماندگی ، بی‌اعتمادی ، نفرت، غم ، ناامیدی، افسردگی، بی‌قراری و …

شاید تینیجر بودن تو کشورای دیگه لذت بخش باشه اما اینجا جز استرس و درد و نا امیدی هیچ چیزه دیگه ای نداره.

به امید اعتقادی ندارم اما هنوز حس ناامیدی دست از سرم برنمی‌داره.

اگر آیندگان بخواهند درباره ما و این زمانه بنویسند، خواهند گفت آن‌ها کسانی بودند که زندگیشان بخشی با ناامیدی گذشت، بخشی با خشم، بخشی با ترس، آونگ میان سه ناخواستنی، لغزان و لرزان.

میگویند هر کسی شبیه به جایی میشود که به آن تعلق دارد، پس من شبیه وطنم شده‌ام، غمناک، خسته، رنجیده، زخمی و در عمق ناامیدی امیدوار.

در یادم، محبوب‌ترین شخصی که تا کنون شناخته‌ام باقی می‌ماند، همین و بس.
دیگر نه امیدی دارم، و نه واهمه‌ای.

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .