آن‌جا که زنی با موهای آشفته و لبخند غمگین
بر سنگفرش‌های باران‌خورده‌ی شهر، راه می‌رود و در ذهنش شعری بی‌قافیه را زمزمه می‌کند.
و آنجا که مردی، پشت پنجره‌ی مه‌گرفته اتاقش، دستی لرزان بر چهره‌اش می‌کشد،
آرام در سکوت به سیگارش پک می‌زند و
دخان سیگارش را در آغوش نیستی رها می‌کند.
جایی‌ست که شاید هردو فکر می‌کنند
نجات‌شان در گریز است
اما این فکر تنها توهمی بیش نیست.
رفتن، تنها شکل دیگری از ماندن در تنهایی‌ست.
هیچ چیز و ‌هیچ‌کس نمی‌تواند
تنهایی بی‌انتهای‌شان را پر کند.


#رامین_وهاب_راوی

‏و من
شیفته سکوت خیال‌آمیز انتهای شب‌ام.

خنده بی انتهاست.
تخیل سن نداره، رویاها همیشگی هستند.

دیدین وقتی آب قطعه، شیر آب رو که باز می‌کنی «فسّه» می‌ده و جز هوا چیزی ازش در نمیاد؛ انگار داره از این خلأ عمیق و بی‌انتها توی وجودش رنج می‌بره. چند مدته یه همچین حسی دارم.

مسئله فقط مسئله‌ی دووم آوردنه. همیشه اون کسی روایت‌کننده بوده که اون مسیر رو تا انتهاش رفته. هرکسی موند و جا زد اسمش رفت تو لیست قربانی‌ها و من حقیقتا دلم نمی‌خواد قربانی باشم. اگر قربانی بودنی هم مطرح باشه دلم می‌خواد قربانی مقصد باشم نه مسیر. چون هرکسی که توی مسیر موند و جا موند لگدمال شد. و تن من برای لگدمال شدن بیش از اندازه کشیده.

An excellent emergency contact

توی The Bear یه جایی از Marcus پرسیدن (نقل به مضمون) که دوست داری legacyت چی باشه و با چی تو رو به یاد بیارن؟ و در انتهای جواب‌ش این بود که دل‌م می‌خواد emergency contact خوبی باشم. بخشی از این خواسته من رو یاد چیزهایی می‌ندازه که خودم دوست دارم باشم؛ مورد اعتماد، امن، حضور در وقت ضرورت و نیاز. خصوصیاتی که برام دارایی‌هایی غیرقابل‌ارزش‌گذاری‌ و در عین حال مهم محسوب می‌شه.

بابام حساسیت گرفته بهش می‌گم حتما گلی چیزی بو کردی از اونه. میگه نه من هر روز کنار مامانتم اینطوری نمیشم که. واقعا رابطه رو لاس بی‌انتها نجات میده =)))))

من فکر نکنم حالم خوب باشه، احساساتم خیلی به هم ریخته‌اس، یه لحظه حالم خوبه، لحظه بعد حالم گرفته‌اس، گاهی اوقات خیلی احساس پوچی میکنم، انگار یه حفره تو قلبم هست، یه وقت‌هایی همه چیز گیجم میکنه، روزها گم میشن و با همدیگه هیچ فرقی ندارن و شب‌ها با خودم تنهام و توی افکار بی‌انتها غرق میشم، هر شب برای خوابیدن تلاش میکنم و درگیرم، تمام اتفاقات و پشیمونی‌هام رو مرور میکنم ولی الان انگار درون یه مه غلیظ گم شدم و دنبال امید میگردم، امیدی که من رو به این زندگی وصل کنه، یه معجزه لحظه آخری.

انتهای تاریکی دریچه‌ی نوره
وقتش که برسه میری مرحله‌ی بعد ..

و در انتها ، همه‌مون نیاز داریم شب که میشه سرمونو بذاریم رو شونه‌ی امنِ کسی‌ که دوستش داریم و دوستمون داره :)