انقد احمقم که نگران ناراحت شدن کسی که ناراحتم کرده میشم.

بعضی اوقات نمیشه نقاط مثبت و منفی همه‌ی آدمارو باهم دید، گاهی آدما خودشون انقدر نقاط تاریک و منفیشون رو بهت نشون میدن که تو ناخواسته وادار میشی فقط بُعد تاریکشون رو ببینی.

همیشه با دیگران مهربون بود، حتی وقتی خودش از درون خالی میشد.
یه روز یکی ازش پرسید: چرا انقدر میبخشی؟ گفت: شاید چون هیچوقت کسی رو نداشتم که حالم رو بپرسه، نمیخوام کسی دیگه اون حس رو تجربه کنه.

گاهی وقت‌ها انقدر دوستش داری که نمیفهمی چقدر بعضی از کارهاش میتونه بد باشه اما بعد که نسبت بهش علاقت کم میشه میفهمی که چقدر اشتباه داشته و متوجه‌اش نبودی.

اعتماد به نفسم انقدر بالاست که از اینکه مردم ازم بدشون میاد لذت میبرم.

بعضی اوقات متقاعد میشم که برای هیچ رابطه‌ی انسانی مناسب نیستم، چون انگار یا زیادی احساس میکنم، یا انقدر بی‌حس میشم که حتی خودمم نمیفهمم چی میخوام.

سر تو انقدر بلاتکلیفم که هم از بودنت تو زندگیم، هم از نبودنت تو زندگیم دارم عذاب میکشم، تا خرخره ازت پرم.

ولی بزرگترین دشمن آدم فکره ...
فکر،فکر، فکر،
این مغز چرا انقد فکر میکنه…؟

هر چی بزرگ‌تر می‌شی می‌فهمی یک سری اتفاق‌ها یا آدم‌ها رو نمی‌تونی برای مدت طولانی نگه داری. ولی انقدر می‌ارزن که ریسک داشتن‌شون رو تو همون تایم کم هم می‌پذیری.

انقدر بهش فکر نکن، همه‌ چی قرار نیست با عقل جور دربیاد.