دوست دارم بعضی از آدمایِ زندگیمو از تو گوشی بکشم بیرون سرمو بذارم رویِ شونه‌شون و بگم حیف نیست تو انقدر دوری؟ حیف نیست من هر روز نمی‌بینمت و حرفای دلمو بهت نمیزنم؟ حیف نیست من بغلت ازم دور باشه؟

آدما مثل سم میمونن
وقتی دردشون وارد وجودت شه
هیچ راهکاری نیست که حالت مثل اول خوب شه
خودشون میرن ولی درداشون باقی میمونن
و انقدر نفوذ میکنن توی قلبت تا اخر که از پا دربیای.

نیاز دارم برگردم به روزی که دو تا غریبه بودیم و زخمت رو تنم نبود، میدونی اون موقع هم آدم غمگینی بودم ولی انقدر زخمی و غمگین نه.

من دلم نمیخواست خیلی چیزارو تجربه کنم، دلم نمیخواست تا اون حد عصبانی و ناراحت بشم، دلم نمیخواست اونجوری ذوقم کور شه، دلم نمیخواست پروانه‌های تیکه تیکه شده‌ی خونی رو بالا بیارم، یا همه‌ی اون حسای قشنگ برام یه کابوس شن، دلم نمیخواست انقدر اذیت شم که الان هرکاری کنم نتونم خوشحال شم، دلم نمیخواست همه‌ ی حِسام له شه و الان بی حس شم، نمیخواستم اینجوری از زندگی درس بگیرم.

ترفند های چنلش انقد عجیبه کرک و پرم ریخته!..️

قهوه‌اش را تمام کرد و گفت:
"چطور انقدر خوب دیگران را دلداری می‌دهی؟"
خندیدم و گفتم:
حرفایی را میزنم که دوست داشتم دیگران به من بگویند.

این روزها
انقدر پرتم
انقدر دورم
انقدر تاریکم
انقدر آشفته‌ام
انقدر خالی و پر از هیچم
که در ذهنم هم حرفی ندارم ،
کاش پیرتر بودم یا خیلی از الانم جوان‌تر ؛
اینجا که من ایستاده‌ام چیزی جز زخم و سکوت نیست...

نفرین؟ تو یه روزی جون من بودی مگه آدم خودزنی میکنه، انقدر خوشبخت شو که یاد من نیفتی.

انقدر درباره همه‌چیز با هم صحبت کنید تا قلق همدیگه رو یاد بگیرید،
دوره تعویض آدما تموم شده عزیزم.

این رو هم هندل میکنی و میگذرونی و بعدش میبینی انقدرها هم که تو ذهنت بزرگش کردی بزرگ نبود.