اینطوریم که خیلی مهربونم، خیلی اهمیت میدم، خیلی صاف و ساده‌ام با آدم‌هایی ک دوستشون دارم، ولی اگه یذره متوجه بشم باهام صادق نیستن و با سیاست رفتار میکنن کلا از چشمم میفتن دیگه نمیتونم باهاشون ارتباط بگیرم.

‏ای کاش به همون اندازه که تظاهر می‌کنم اهمیت نمیدم واقعا اهمیت نمی‌دادم، اما اهمیت میدم، من درون خودم بیش از اندازه به همه چیز اهمیت میدم...

وقتی میبینم طرف به اندازه من به بقیه هم توجه میکنه و اهمیت میده، تمام ذوقم رو بهش به صورت غیرارادی از دست میدم.

ما اگه به جای حضور در مهم ترین صفحات تاریخ خاورمیانه در بی اهمیت ترین صفحات تاریخ سوییس بودیم:


♡

و یهو تبدیل شدم به کسی که دیر جواب می‌ده، تنهایی رو ترجیح می‌ده، اگر انرژی منفی حس کنم، ناپدید می‌شم و اگر دیگه باهم در ارتباط نباشیم، برام اهمیتی نداره.

یکی از بدترین عادت‌های من اینه که به دیگران اهمیت می‌دم، حتی اگر بارها و بارها بهم آسیب برسونن.

وقتی که یه رابطه مهمه براش حرص میخوری، جوش میاری، دعوا میکنی، اگه بی‌اهمیت بود که در رو باز میکردی و میرفتی.

باید گفت‌وگو کنیم، حتی وقتی حرف خاصی برای گفتن نداریم. از جزئیاتی بگیم که شاید بنظر بی‌اهمیت بیان، اما همینا مارو توی زندگیِ هم نگه میدارن. تعریف کنیم چایی‌ امروزمون رو با چی خوردیم، از فنجون قهوه‌مون، کتابی که داریم مطالعه‌ش می‌کنیم عکس بفرستیم، وقتی ناراحتیم یا بی‌دلیل خوشحالیم همدیگر رو در جریان بذاریم. که اگه از حال هم بی‌خبر باشیم، که اگه نگیم، که اگه نپرسیم کم‌کم از هم دور می‌شیم و به سکوت عادت می‌کنیم.

𝐓𝐡𝐞 𝐨𝐥𝐝𝐞𝐫 𝐲𝐨𝐮 𝐠𝐞𝐭, 𝐭𝐡𝐞 𝐜𝐚𝐥𝐦𝐞𝐫 𝐲𝐨𝐮 𝐛𝐞𝐜𝐨𝐦𝐞. 𝐁𝐞𝐜𝐚𝐮𝐬𝐞 𝐲𝐨𝐮 𝐫𝐞𝐚𝐥𝐢𝐬𝐞 𝐧𝐨𝐧𝐞 𝐨𝐟 𝐭𝐡𝐢𝐬 𝐬𝐡𝐢𝐭 𝐨𝐟 𝐥𝐢𝐟𝐞 𝐫𝐞𝐚𝐥𝐥𝐲 𝐦𝐚𝐭𝐭𝐞𝐫𝐬 𝐚𝐧𝐝 𝐲𝐨𝐮 𝐭𝐨𝐮𝐜𝐡 𝐭𝐡𝐞 𝐩𝐞𝐚𝐜𝐞 𝐟𝐢𝐧𝐚𝐥𝐥𝐲

هرچی بزرگتر می‌شی بی‌سروصداتر و آروم‌تر می‌شی. چون به این درک می‌رسی که هیچ کدوم از این مزخرفات زندگی هیچ اهمیتی ندارن و بالاخره آرامش رو احساس می‌کنی 🤍

وقتی عشق واقعی باشه اشتباهات هیچوقت احساسات رو عوض نمیکنن، مغز عصبانی میشه اما قلب هنوز اهمیت میده.