تو دیر جواب میدی تا تظاهر کنی اهمیت نمیدی من زود جواب میدم چون واقعا اهمیت نمیدم

داستانت از جایی تغییر میکنه که خسته‌ای ولی دائم در حرکتی، از گذشته فرار نمیکنی بلکه درس میگیری، به پرورش روح خودت بیشتر اهمیت میدی، از تلاش‌های قدم به قدم و کوچیکت لذت میبری.

پوسته‌
ظاهری
چه
اهمیت
دارد،
درونم
ویران
است.

میدونی چی برام گرون تموم شد ؟؟
اینکه وقتی رفتم یه جوری بیخیالم شدی که انگار ساده ترین و بی اهمیت ترین آدم زندگیت بودم :)

دوست‌پسر مهربونی میخوام که همه‌جوره منو قبول کنه، ظاهر و پولشم اهمیتی نداره.

دردناک‌ ترین بخش پذیرش زمانی هستش که میپذیری اصلا ارزشش رو نداشت، ارزش تمام انرژی و وقت و خوبی‌‌هایی که از جون مایه گذاشتی، زخم‌‌هایی که در ازاش خوردی و فرسودگی که در تار و پودت نشست، گریه‌هایی که شب و روز کردی، اهمیت‌های زیادی که دادی، اصلا ارزش این همه غرامت رو نداشت.

‏از توضیح دادن خودم به دیگران متنفرم، برام هیچ اهمیتی نداره که تو درباره من چه فکری میکنی، من حتی حاضر نیستم ذره‌ای تلاش کنم تا طرز تفکر تو رو نسبت به خودم عوض کنم.

اون آدم خوبیه اما معشوق خوبی نیست، میبینم چقدر به دیگران اهمیت میده، مخصوصا به دوست‌هاش و خانواده‌اش، اما یادش میره از پارتنر خودش مراقبت کنه، میتونم اون رو یه جنتلمن ببینم، ولی در تبدیل شدن به مرد من شکست خورده.

ببخشید نمیتونستم کسی که ناراحتیم واسش اهمیتی نداشت رو تو زندگیم نگه دارم.

رها
کن،
مگر
ندیدی
هر
که
اهمیت
داد
غمگین‌تر
بود!