طوری رفتار میکنم که انگار اهمیتی نمیدم، ولی در واقع حسود ترین، حواس جمع‌ترین و اورثینکرترین و دیوونه‌ترین آدمی هستم که وجود داره.

و یهو تبدیل میشم به کسی که دیر جواب میده، تنهایی رو ترجیح میده، اگه انرژی منفی حس کنم ناپدید میشم و اگه دیگه با هم در ارتباط نباشیم ذره‌ای برام اهمیتی نداره.

اهمیتی نداره که بعد مرگ کی به یاد ما گریه میکنه مهم اینه که قبل مرگ، چه کسی پناه گریه های ما بود..!

‏از توضیح دادن خودم به دیگران متنفرم. برام هیچ اهمیتی نداره که تو درباره من چه فکری میکنی، من حتی حاضر نیستم ذره‌ای تلاش کنم تا طرز تفکر تورو نسبت به خودم عوض کنم.

از اینکه اهمیت نمیدم متاسف نیستم چون قبلا به اندازه کافی اهمیت دادم.

اون آدم خوبیه اما معشوق خوبی نیست، میبینم چقدر به دیگران اهمیت میده، مخصوصا به دوستان و خانواده‌اش، اما یادش میره از پارتنر خودش هم مراقبت کنه، میتونم اون رو یک جنتلمن ببینم ولی در تبدیل شدن به مرد من شکست خورده.

من اصلا بخشیدن رو بلد نیستم، چرا باید منی رو اذیت کنی که این همه برات توضیح دادم دقیقا چی اذیتم میکنه؟ آفرین چون اهمیت نمیدی، پس منم همینطور.

تو دیر جواب میدی تا تظاهر کنی اهمیت نمیدی من زود جواب میدم چون واقعا اهمیت نمیدم

داستانت از جایی تغییر میکنه که خسته‌ای ولی دائم در حرکتی، از گذشته فرار نمیکنی بلکه درس میگیری، به پرورش روح خودت بیشتر اهمیت میدی، از تلاش‌های قدم به قدم و کوچیکت لذت میبری.

پوسته‌
ظاهری
چه
اهمیت
دارد،
درونم
ویران
است.