به نظرم همه آدم ها ی بار باید تا تهش برن؛
تا ته اون چیزی که خیلی بهش اصرار دارن
برن و تا جون دارن براش بجنگن!
اونقدر که خسته و زخمی برگردن
مهم نیست که ته ش برنده شن یا بازنده
مهم اینه که تهشو دیدن!
کسی که تهشو دیده دیگه از هیچی نمیترسه.
مدیون دلش نیست که شاید میشد..!

اگر اونقدر ذوق ندارید که با ذوق کسی همراهی کنید، لااقل اونقدر شعور داشته باشید که ذوقشو کور نکنید....

در خونوادەهای ایرانی
حفظ آبرو همیشه مهمتر از حفظ سلامت روان بوده؛
برای برنده شدن در برابر مردم
به خودمون می بازیم
و در نهایت میشیم یه تعداد روانی آبرومند!

ما زندگی نکردیم
فقط نقش بازی کردیم که آبرومند باشیم
و اونقدر از قضاوت مردم ترسیدیم
که از تارو پود دلخوشی چیزی برامون نموند!!!

بود و نبود آدما هیچ فرقی توزندگیامون نداره ..
باشن می‌گذره نباشنم می‌گذره ..
فقط بین این روزایی که می‌گذره یه حسایی بوجود میاد،که قلبتو تو دستاش می‌گیره و وقتی بهش فکر می‌کنی هی فشارش میده اونقدری فشارش زیاده که گاهی وقتا احساس خفگی می‌کنی .. :)

♡

‏اینم هندل می‌کنی و می‌گذرونی و بعدش هم می‌بینی اونقدرا هم که تو ذهنت بزرگش کردی بزرگ نبود چون واقعا زندگی همینه :).

اگر کسی رو دوست داری، اونقدر شجاع باش که بهش بگی، در غیر این صورت، اونقدر شجاع باش که دوست داشته شدنش رو توسط دیگران تماشا کنی.

یه روزی همین آدمی که امروز هستی رو هم پشت سر می‌ذاری. و تصویر رنجی که اون مدت بردی اونقدر رقیق و ملایم می‌شه برات که خیال می‌کنی نکنه خیلی هم سخت نبوده.

امروز اونقدراهم روز بدی نبود، پس چرا همچنان دلم می‌خواست وجود نداشته باشم؟

طوفان متوقف می‌شه،
شب می‌گذره،
درد و رنج محو می‌شه،
و امید هیچ‌وقت اونقدر گم نمی‌شه
که نشه دوباره پیداش کرد…

یاد حرف آقاجونم افتادم که همیشه میگفت:
«خوشحالی قند بشه، حل بشه تو زندگیت!
اونقدری که شیرینی دلتو بزنه»

خوشحالیت قند بشه تو زندگیت رفیق.️