پیشنهاد میشه که ،
اونقدر خوب باشید که آدما به خودتون حسودی نکنن ، به کسی که شما رو داره حسودی کنن.!!

ناراحت نشدم فقط بهم ثابت شد، اونقدر که روت حساب باز کرده بودم، نبودی...

غم انگیز ترین چیزی که آدم می‌تونه از خودش بپرسه اینه که
"چرا اونقدری که من حواسم به همه هست ، هیچ‌کس حواسش به من نیست "

ولی واقعا بعد یه تایمی که از آدما فاصله میگیری،میفهمی اونقدرا که فکر میکردی بهشون نیاز نداری ..

بعضی وقتا اونقدر تو فکر فرو میرم که میفهمم دارم با خودم حرف میزنم.....

رفتن آدم‌ها از زندگیم ناراحتم میکنه، حتی وقتی میدونم به تبعات وجودشون تو زندگیم بهم ضرر میرسونه، حتی وقتی میدونم اونقدرها که برام ارزش داشتن براشون ارزشمند نبودم، آدم‌ها عجیبن کلی سوال ازشون دارم که فکر نمیکنم هیچوقت جوابی براشون پیدا کنم فقط این رو میدونم که همیشه ناراحتت میکنن.

یه افسانه ژاپنی میگه؛
وقتی کسی برات مناسب نیست، کائنات مُدام از اون برای آزارت استفاده میکنن تا اونقدر قوی بشی، که خودت رهاش کنی ...


. .

- به قدری قوی باش که از هرچیزی که آزارت میده دور بشی، اونقدر صبور باش که برای چیزایی که لیاقتشو داری منتظر بمونی و همیشه یادت باشه، وضعیت الان مقصد نهایی تو نیست.

از دست دادن کسی که برای خوشحالیت تلاش میکنه، باخت بزرگیه چون تازه بعد رفتنشه که میفهمی اونقدر هم دوست داشتنی نبودی، ولی با این وجود اون باز هم تو رو دوست داشت.

اونقدر میبخشمت که دیگه دوستت نداشته باشم