این خیلی غم انگیزه که نسخه‌ی قدیمی کسی رو دوست داشته باشی؛ اینجوریه که آدم مورد علاقت هست، اما اون کسی نیست که دوستش داشتی.

تو ایران اینجوریه که روزهای تعطیل بدتر از روزهای کاریه، چون زمان آزاد بیشتری داری که به بیچارگیهات فکر کنی…

درون گرا بودن اینجوریه که:
از شدت فکرا و حرفای تو سرت سردرد میگیری، اما حرفی برای گفتن نداری…

رفاقت لانگ دیستنس اینجوریه که تو تاحالا بغلش نکردی،
باهم بستنی نخوردید،
قدم نزدید و حتی از نزدیکم همو ندیدید
ولی با تمام وجودتون روحشو بغل کردید،
با تمام احساساتتون وقتی زمین خورده دستشو گرفتید،
تو تمام لحظاتتون کنارتون تصورش کردید...
خلاصش کنم تو ذره ذره روحتون ریشه زده.

من از جمله‌ی «فدای سرت» خیلی
خوشم میاد، بهم حس امنیت میده.
اینجوریه که فدای سرت داری گند
میزنی به همه چیز، فدای سرت غذا
سوخت، فدای سرت چای ریخت،
فدای سرت نمره‌ت کم شد، فدای
سرت نتونستی، فدای سرت نشد،
نرسید، نرفتی، نیومد...
فدای سرت!
فدای سرمون.....

‏اضطراب اینجوریه که؛ همش فکر میکنی اتفاق بدی در راهه که ممکنه بیفته.
و اوضاع هم جوریه که ...
نه درکی از اون اتفاق داری،
نه میدونی ریشه‌اش کجاست،
و نه کنترلی روی حال اون لحظه‌‌ات داری.


. .

وجود دوست تو زندگی آدم اینجوریه که حضرت سعدی میگه:
‌"او مَرهَم است اگر دگران نیش می‌زنند"

حسم اینجوریه که تو روخدا نذار ازت ناامید شم ، خواهش میکنم خوب بمون ، نذار از زندگیم حذفت کنم ، تو رو خدا نذار یهو دیگه دوست نداشته باشمت ، من کسی رو اندازه تو حفظ نیستم ..

‏دلم عمیقاً زار تراپی می‌خواد، اینجوریه که دو تا غریبه همدیگه رو بغل کنیم و برای این روزامون زار بزنیم.

•
گفت آدم امن چجوریه ؟
گفتم اینجوریه که تو ضعیف ترین ورژنت رو بهش نشون میدی
و از اون به بعد تنها دغدغش اینه که بهت آسیبی نرسونه 🤍

♡