تمومش شدن دوست صمیمی اینجوریه حتی بعد سالها ردی ازش تو زندگیت هست و میمونه:)

نمیدونم چرا اینجوریه که حسرت یه چیزایی تا ابد تو دلت می مونه، حتی اگه بهترش رو داشته باشی.

زندگی اینجوریه که یهو به خودت میای
میبینی کلی حرف ناگفته داری
که دیگه تمایلی هم برای گفتنشون نداری

‏دقیقا اینجوریه که بعد تموم شدن یه رابطه اونی که وفادار بوده تنها میمونه و‌ رو خودش کار میکنه. حالا اونی که خیانت کرده، از قبل با یکی دیگه رفته تو رابطه و برای تغذیه ی عزت نفسش نیاز به توجه چندین نفر از جنس مخالفش همزمان داره.

از دست دادن اینجوریه که در بهترین
لحظه‌هایی که ممکنه داشته باشی
یهو یادت میوفته "اگه اون بود همه‌چی
قشنگ تر بود."

‌
نمی‌دونم درک می‌کنی چی می‌گم یا نه،
اما حالم اینجوریه که یهو به خودم میام می‌بینم باز دارم برای چیزی که قبلا چند بار کامل پذیرفتم و کنار اومدم باهاش، غصه می‌خورم ..

صدای بی گزند

‏یه سندرومی هست به نام «تعویق»
اینجوریه که هیچ دلیل خاصی نداری ولی الکی ساعت ها زمانتو از دست میدی و هیچ کاری نمیکنی و هفته ها کارتو میندازی عقب.

. .

این خیلی غم انگیزه که نسخه‌ی قدیمی کسی رو دوست داشته باشی؛ اینجوریه که آدم مورد علاقت هست، اما اون کسی نیست که دوستش داشتی.

تو ایران اینجوریه که روزهای تعطیل بدتر از روزهای کاریه، چون زمان آزاد بیشتری داری که به بیچارگیهات فکر کنی…

درون گرا بودن اینجوریه که:
از شدت فکرا و حرفای تو سرت سردرد میگیری، اما حرفی برای گفتن نداری…