اینطوریم که خیلی مهربونم، خیلی اهمیت میدم، خیلی صاف و ساده‌ام با آدم‌هایی ک دوستشون دارم، ولی اگه یذره متوجه بشم باهام صادق نیستن و با سیاست رفتار میکنن کلا از چشمم میفتن دیگه نمیتونم باهاشون ارتباط بگیرم.

میخوام برات اینطوری باشم که اگه تموم دنیا مخالفت بودن، یه لحظه وایسی، عرق پیشونیت رو با آستینت پاک کنی، برگردی پشت سرت رو نگاه کنی من پشت سرت وایساده باشم، بهت افتخار کنم، هوات رو داشته باشم و بهت بگم تا آخرش هر بار برگردی من پشتتم.

شمام اینطورید که بعضی روزا زشتید بعضی روزا خوشکلید؟

درکت می کنم اگر روزهای طلایی زندگیت رو مرور می کنی و فکر میکنی نباید اینطور می گذشت، درکت می کنم اگر غمگینی، درکت می کنم اگر حس میکنی این زندگی لایقت نیست...
فقط می خوام بدونی حواسم بهت هست و تنها نیستی، منم همینم، هممون همینیم عزیزم.
ولی زندگی ادامه داره...

یکی از موضوعاتی که زیاد پیش میاد وقتیه که ارتباطتون با یک نفر قطع میشه، یکیشون به سندروم وفاداری مزمن مبتلا میشه، اینطوری که نسبت به کسی که نیست احساس تعهد میکنه، همش منتظر یه زنگ یا پیام از طرف اونه، دائم طرف رو چک میکنه و عمیقا امیدواره که برگرده و خودش رو از روند عادی زندگی و خوشی‌ها محروم میکنه و حتی به جای خالیش هم خیانت نمیکنه و این واقعیت تلخیه که خیلی‌هامون تجربه‌اش کردیم.

به یه آدم سرد و بی‌احساس تبدیلت میکنن و بعد میگن: چرا اینطوری شدی؟

خیلی دوست داشتم اینطوری پیش نره ولی خب متاسفم برای تجربه بدی که داشتم.

دیگه نه بحث میکنم، نه توضیح میدم، نه توضیح میخوام، نه دنبال دلیل میگردم، فقط میبینم و سکوت میکنم و فاصله میگیرم، چون واستون توضیحام رو دادم، اونطوری که باید ناراحت شدن، عصبی شدم و دیگه نمیخوام که اینطوری باشه.

سین نکرد، بی‌توجه بود، حواسش بهم نبود، بلاک کرد، کلی براش پارگراف‌های طولانی نوشتم اما نخوند، به حرف‌هام بی‌توجه بود، برای خوشحالیم تلاش نکرد، بهش زنگ زدم جواب نداد، غافل از اینکه همه این‌ها خودش جواب بود ، نذارید اینطور آدم‌ها احساساتتون رو تلف کنن.

چیزی به نام خستگی روحی وجود داره، اینطوریه که از لحاظ جسمی خوبی ولی به خاطر افکار مزخرفت نمیتونی حتی کوچکترین حرکتی انجام بدی.