𝙏𝙝𝙚𝙨𝙚 𝙙𝙖𝙮𝙨 𝙖𝙧𝙚 𝙛𝙖𝙠𝙞𝙣𝙜. 𝙋𝙧𝙚𝙩𝙚𝙣𝙙𝙞𝙣𝙜 𝙩𝙤 𝙗𝙚 𝙪𝙣𝙞𝙢𝙖𝙜𝙞𝙣𝙖𝙩𝙞𝙫𝙚, 𝙩𝙤 𝙧𝙚𝙟𝙤𝙞𝙘𝙚 𝙩𝙝𝙖𝙩 𝙣𝙤𝙩𝙝𝙞𝙣𝙜 𝙢𝙖𝙩𝙩𝙚𝙧𝙨 𝙖𝙣𝙮𝙢𝙤𝙧𝙚.𝘽𝙪𝙩, 𝙝𝙤𝙬 𝙝𝙖𝙧𝙙 𝙞𝙩 𝙞𝙨 𝙩𝙤 𝙡𝙤𝙨𝙚 𝙩𝙝𝙞𝙨 𝙨𝙝𝙤𝙬.…

این روزهایم به تظاهر میگذرد. تظاهر به بی خیالی ، به شادی به اینکه دیگر هیچ چیز مهم نیست.اما، چه سخت میکاهد از جانم این نمایش…

خزعبلاتِ ذهنِ نیمه بیدارم

اینجا خبری از امید نیست، نه حرفی از انگیزه.
فقط صدای مبهمی از ذهنی خسته، در حال فروپاشی آرام.
شاید این واژه‌ها برای نجات نیستند؛ فقط برای اینکه سقوط، تنها اتفاق نیفتد.

اینجا توهمات روزمره‌ی کسی‌ست که
نمی داند چرا هنوز نفس میکشد..

قشنگ‌تر از اینکه یه نفر دوست داشته باشه
اینه که یه کاری کنه خودت رو دوست داشته باشی.

میدونی بزرگترین باگ من چیه؟ اینکه من هیچوقت به کسی الکی اهمیت نمیدم، اگه به کسی اهمیت میدم، واقعا از ته قلبمه.

من رقابتم فقط با خودمه و حقیقتا انقدر انرژیم گرونه که هیچ اهمیتی به اینکه کی چه فکری در موردم میکنه نمیدم، هر چی شما فکر کردی درسته.

دلیل خیلی از رنجش‌های ما اینه که به اندازه شخصیت خودمون کسی رو تحویل میگیریم نه به اندازه ظرفیت اون شخص، خیلی از آدم‌ها وقتی بهشون احترام میذاری بجای اینکه فکر کنن تو خوبی، فکر میکنن خودشون تافته جدا بافته‌ان.

با یکی اذدواج کنید که وقتی خوابتون برد نوازشتون کنه ، نه اینکه گوشیتون رو چک کنه...>>

از یجایی به بعد ترجیح دادم تو ذهن همه مقصر باشم تا اینکه قانع‌شون کنم ..

اصلا پاییز رو به عشق اینکه زودتر شب میشه دوستش دارم
با خیابون گردی و کافه گردی و قهوه بگذره .️.

♡

از اینکه دیگه اهمیت نمیدم متاسف نیستم
چون مطمئنم قبلا به اندازه کافی که نه ، حتی بیش از حد هم اهمیت دادم !