هربار که خودمو نجات میدم، یادم میوفته چیه این آدمیزاد که وسط گرداب وقتی داره میچرخه و فرو میره باز دست‌و‌پا میزنه که یه نوری پیدا کنه. تا بچسبه به زندگی حتی با وجود اینکه میدونه ممکنه بازم بیوفته تو گرداب.

شهرام شب‌پره می‌گه که توی هر شهر غریبی با تو می‌شه موندنی شد. چرا قبلاً دقت نکرده بودم که این چه‌قدر می‌تونه تعریف قشنگی باشه؟

پ.ن: بعد شما فکر کن همه‌ی اینارو میگه ولی بازم در نهایت میگه که «اما افسوس نمیزاره سرنوشت» =))))

خیلی درد داره نه؟ اینکه حس کنی هر چقدر هم که تلاش کنی بازم به‌ اندازه کافی خوب نیستی :).

♡

بازم میگم
پارتنری که بشه باهاش کتاب خوند و بعد درمورد اون کتاب باهاش صحبت کرد..️

♡

Did you think to send a message again, I will answer you? Hey, you thought right, you bastard.

تو فکر کردی بازم پیام بدی، من جوابتو می‌دم؟ هه درست فکر کردی خاک‌برسر.

همه چی عادیه، روزا میگذرن و کارها پیش میره؛
یهو صبح پا میشی میبینی حالت خوب نیست، یه غمی که گوشه دلت بیدار شده
غمی که بازمونده از اون اتفاقاتیه که ازش فرار کردی، نمیشه ازش فرار کرد فقط باید زمان بدی، بپذیری و رها کنی..

هر آدمی هر چقدر هم قوی باشه بازم نیاز داره که یه نفر باشه که حواسش بهش باشه.
هر آدمی در اوج بی نیازی بازم به یکی نیازمنده.

حتی وقتی می‌دونم می‌بازمم به این فکر می‌کنم چیکار کنم با اختلاف کمتری ببازم.

ده بار بشکنم
بازم گچ میگیرم
به تو نمیرسه
سر زمین خوردنِ من جشن بگیری…
..

من خوبم. حتی اگر سرشار از غمم باشم بازم خوبم. این‌قدر این مدت درگیر غم و ناراحتی بودم که دلم نمی‌خواد تا اطلاع‌ثانوی به هیچ‌کدوم از غم‌هام توجه کنم. می‌خوام کمی روی خواسته‌های زندگی‌م متمرکز باشم، حتی اگر به نظر میاد دارم غم بزرگی رو توی قلبم پنهان می‌کنم.