من خیلی آدم
«تکست نداد حتما نمیخواد در ارتباط باشیم پس منم مزاحمش نمیشم»
ای هستم

از آشنایی با شما خیلی ناراحتم ، اگه ممکنه دیگه ارتباطی باهم نداشته باشیم

به نظرم اینکه بعضی از دیگران فقط وقتی با ما کاری دارن، بهمون پیام میدن، واقعا مشکلی نداره. ما نمی‌تونیم به همه نزدیک باشیم و دائما از همه خبر بگیریم. ظرفیت روانی و احساسی ما محدوده. اما ناگهان در موقعیتی گرفتار میشیم و یادمون میاد کسی ممکنه بتونه بهمون کمک کنه. خب باید درخواست کنیم. و در مقام کسی که ازش کمک خواسته شده، اگر بتونیم، چرا کمک نکنیم؟ فقط چون اون دیگری هر هفته به یاد ما نبوده؟

و اگر خیلی خوش‌اقبال باشیم، کسی که به ما گوش میده و کسی که دوستش داریم و کسی که ما رو دوست داره، همه در یک نفر جمع میشن.

شب دوباره همانیم
آزرده ، غمگین ، تنها و ترسیده از دنیا
حتی اگر تمام روز ، در قوی ترین حالات ممکنِ یک انسان زیسته باشیم .

♡

یه جا هما تو سریال تاسیان میگه:
«خیلیا دلشون می خواسته دریا بشن ، انقدر راکد موندن که مرداب شدن»

حکایت خیلیامونه که می خواستیم زندگی کنیم ، دریا باشیم ! اما امان از سرنوشت...

اما من دلم میسوزد برای خودمان،
برای همه مان،
همه ی مایی که می‌توانستیم آسوده باشیم،
می‌توانستیم خوشبخت باشیم،
من دلم میسوزد برای خودی که سوخت و خاکستر شد...!

آدم‌هایی که خوب درونمون رو میکشن بیرون خیلی نادرن، اونا نه فقط میبیننمون، بلکه باورمون میکنن! قبل از اینکه خودمون رو کامل باور کرده باشیم.

ما چیز زیادی هم نمی‌خواستیم جز این‌که برقصیم ، بخندیم ، شاد و آزاد باشیم
و شب‌ها با خیال آسوده بخوابیم .️

♡

در خونوادەهای ایرانی
حفظ آبرو همیشه مهمتر از حفظ سلامت روان بوده؛
برای برنده شدن در برابر مردم
به خودمون می بازیم
و در نهایت میشیم یه تعداد روانی آبرومند!

ما زندگی نکردیم
فقط نقش بازی کردیم که آبرومند باشیم
و اونقدر از قضاوت مردم ترسیدیم
که از تارو پود دلخوشی چیزی برامون نموند!!!