شب دوباره همانیم
آزرده ، غمگین ، تنها و ترسیده از دنیا
حتی اگر تمام روز ، در قوی ترین حالات ممکنِ یک انسان زیسته باشیم .

♡

یه جا هما تو سریال تاسیان میگه:
«خیلیا دلشون می خواسته دریا بشن ، انقدر راکد موندن که مرداب شدن»

حکایت خیلیامونه که می خواستیم زندگی کنیم ، دریا باشیم ! اما امان از سرنوشت...

اما من دلم میسوزد برای خودمان،
برای همه مان،
همه ی مایی که می‌توانستیم آسوده باشیم،
می‌توانستیم خوشبخت باشیم،
من دلم میسوزد برای خودی که سوخت و خاکستر شد...!

آدم‌هایی که خوب درونمون رو میکشن بیرون خیلی نادرن، اونا نه فقط میبیننمون، بلکه باورمون میکنن! قبل از اینکه خودمون رو کامل باور کرده باشیم.

ما چیز زیادی هم نمی‌خواستیم جز این‌که برقصیم ، بخندیم ، شاد و آزاد باشیم
و شب‌ها با خیال آسوده بخوابیم .️

♡

در خونوادەهای ایرانی
حفظ آبرو همیشه مهمتر از حفظ سلامت روان بوده؛
برای برنده شدن در برابر مردم
به خودمون می بازیم
و در نهایت میشیم یه تعداد روانی آبرومند!

ما زندگی نکردیم
فقط نقش بازی کردیم که آبرومند باشیم
و اونقدر از قضاوت مردم ترسیدیم
که از تارو پود دلخوشی چیزی برامون نموند!!!

هیچ درختی به خاطر
پناه دادن به پرنده ها،
بی بار و برگ نشده است

تکیه گاه باشیم، مهربانی سخت نیست!

میدانی؟ ما مجبور بودیم که قوی و محکم باشیم، چون هیچکس وجود نداشت که دستمان را محکم‌تر از خودمان بگیرد.

اما من دلم میسوزد برای خودمان،
برای همه مان،
همه ی مایی که می‌توانستیم آسوده باشیم،
می‌توانستیم خودمان باشیم،
من دلم میسوزد برای خودی که سوخت و خاکستر شد...!

از حُریت تا خریت فاصله ای نیست؛
زیادند حر ها و خر هایی که در هر لباسی و با هر ژستی، ظاهر میشوند!
کسی از سرانجامِ خودش خبر ندارد
زیاد گولِ منم منم های خودتان و دیگری را نخورید گاهی در یک لحظه با یک انتخاب، کاملا بی مقدمه یا خر می مانی یا حر میشوی!
سوال اینجاست
آیا آنقدر از خریت فاصله داریم که حُر ها را ببخشیم؟!
"آزاده بودن" چیز خیلی خوبی ست؛
برای قومی که فکر کنند
نه ژست و ادا، نه جَهیدن و جنگیدنِ خالی و بیهوده!
کاش هر چه هستیم و نیستیم به قول حسین لااقل آزاده باشیم!