علت تمام غم های ما توقع داشتن از دیگرانه.
هرتوقعی حتی توقع آرامش، اندوه آشفتگی میاره پس بیاید یاد بگیریم که هیچ وقت در هیچ زمانی از هیچ کس هیچ انتظاری نداشته باشیم، این رمز داشتن آرامشه.

‏یه بیماری هست به اسم "اروتومانیا"؛
این بیماری اینطوریه که ؛
تو از شخصی که دوستش داری
تصویری می‌سازی که از
خود واقعیش پیشی گرفته
و در نهایت شخصیت اصلی اون فرد
باعث ناراحتیت میشه!
فکر میکنم خیلی هامون درگیر این بیماری باشیم

. .

آسمون هر چقدر دور باشه
ولی همیشه سهم زمین بارونه.
پس آروم باش عزیز من
خدا خیلی امنه..خیلی دوست مطمئنیه، فقط کافیه همونطور که بلدیم دوسش داشته باشیم..
خودش همه چیو به وقتش درست میکنه برامون.


. .

آدما هیچوقت نمیفهمن چقدر دوسشون داریم وقتی که تصمیم میگیریم دیگه دوسشون نداشته باشیم میفهمن که خیلی دیره و دیگه مهم هم نیست..

میدونی چی میسوزونه؟
اینه که همه‌چی می‌تونست درست باشه،
می‌تونستیم کنار هم باشیم،
می‌تونستیم از پس سختیا بربیایم،
می‌تونستیم یه زندگی بسازیم که خیلیا فقط حسرتشو می‌کشن…
ولی چی شد؟
هیچی… چون تو نخواستی!
فقط همین.
نه تقدیر بود، نه بدشانسی، نه هیچ‌چیز دیگه… فقط خواستنِ تو کم بود.
من هزار بار خواستم،
هزار بار جنگیدم،
ولی یه‌نفره هیچ رابطه‌ای ساخته نمیشه.
تو نمیخواستی…
و من موندم با هزار تا “می‌شد” که هیچ‌وقت نشد . .


. .

𝙒𝙚 𝙝𝙖𝙫𝙚 𝙩𝙝𝙚 𝙧𝙞𝙜𝙝𝙩 𝙩𝙤 𝙗𝙚 𝙘𝙧𝙖𝙯𝙮 𝙗𝙚𝙘𝙖𝙪𝙨𝙚 𝙩𝙝𝙚 𝙬𝙤𝙧𝙡𝙙 𝙤𝙛 𝙩𝙝𝙚 𝙬𝙞𝙨𝙚 𝙞𝙨 𝙛𝙪𝙡𝙡 𝙤𝙛 𝙡𝙞𝙚𝙨 𝙖𝙣𝙙 𝙗𝙚𝙩𝙧𝙖𝙮𝙖𝙡.

حــق داریم دیوونه باشیم چون دنــیای عاقلان پر از دروغ و خیانتــہ.

مهربون باشیم، هر آدمی داره با غمی که ما ازش خبر نداریم میجنگه.

من خیلی آدم
«تکست نداد حتما نمیخواد در ارتباط باشیم پس منم مزاحمش نمیشم»
ای هستم

از آشنایی با شما خیلی ناراحتم ، اگه ممکنه دیگه ارتباطی باهم نداشته باشیم

به نظرم اینکه بعضی از دیگران فقط وقتی با ما کاری دارن، بهمون پیام میدن، واقعا مشکلی نداره. ما نمی‌تونیم به همه نزدیک باشیم و دائما از همه خبر بگیریم. ظرفیت روانی و احساسی ما محدوده. اما ناگهان در موقعیتی گرفتار میشیم و یادمون میاد کسی ممکنه بتونه بهمون کمک کنه. خب باید درخواست کنیم. و در مقام کسی که ازش کمک خواسته شده، اگر بتونیم، چرا کمک نکنیم؟ فقط چون اون دیگری هر هفته به یاد ما نبوده؟