آره من یه وقت‌هایی از دستت عصبی میشم، ناراحت میشم، حسودی میکنم، سرت غر میزنم، اذیتت میکنم، از دستم خسته میشی، یجاهایی ناامیدت میکنم و حتی باعث میشم بترسی، فقط خواستم بگم همه این‌ها از سر عشق و علاقه زیاد من به توعه وگرنه بقیه آدم‌ها بی‌ارزش‌تر از اونی هستن که بخاطرشون عصبی بشم یا واسشون خودم رو به آب و آتیش بزنم.

هر چقدر اصیل‌تر، عمیق‌تر و قابل اعتمادتر باشی، بخاطر آسیب‌های زیادی که تجربه کردی به کسی زخم نمیزنی، چون از میزان درد و ذات رنج خبر داری‌.

من اگه زود جواب میدم بخاطر اینه که نوتیف‌هام صفر شه، عدد کنارش نباشه کلافه شم وگرنه از هیچکس خوشم نمیاد.

هر کسی که غمگینه صرفاً بخاطر شکست عشقی نیست...

آدم باید ی دلخوشی بزرگ داشته باشه،
که هر وقت غمای عالم رو سرش آوار شد…
ی نگاه به اون کنه و بگه:
عوضش تو هستی!
بخاطر توعه که دووم میارم.

یکی از چیزهایی که منو واقعا ناراحت میکنه اینه که طیف زیادی از آدم‌ها هیچ ارزشی برای سال‌های عمر بقیه قائل نیستن.
دروغ میگن و نقش بازی میکنن فقط بخاطر این که طرف رو نگه دارن در حالی که از لحظه ی اولش میدونن یارو رو نمیخوان.

اگه از رابطه بیرون اومدی در حالیکه هنوز عاشق اون فرد بودی بخاطر اینکه احساس میکردی بیشتر داری آسیب میبینی تا ایتکه احساس خوشحالی کنی؛
بالاترین شکل عشق و احترامیه که به خودت میتونی بدی.

لطفا به آدمایی که بخاطر ازدست دادن کسی ناراحتن نگین برای تو گزینه های بهتری هم هست,
اون ادم دنبال جفت گیری نیست,
بخش مهمی از آیندش و خاطراتی که زندگی کرده رو از دست داده…

با خودت می‌گی ارزششو نداره بخاطرش ناراحت شم، یهو می‌بینی بخاطرش داری گریه می‌کنی.

من آدمی هستم که با هزار مدل سختی بزرگ شده وقتی با من حرف میزنی، یکم مراعات کن، من کسی نیستم که بخاطر موقعیت یا وضع مالیت خودم رو کوچیک کنم.