به‌نظرم دوتا از کتاب‌هایی که هر زنی باید بخونه و هر دوتاش به نویسندگی مارگارت اتوود بوده،
۱. سرگذشت ندیمه
۲. وصیت‌هاست.

یکی از نیازهای اساسی هر زنی آشنایی با ماهیت همچین کتاب‌ها و روایت‌هاییه که چشم مخاطبش رو به واقعیت‌های آموزنده و عبرت‌آموز باز میکنه...



. .

چقدر دوسم داری ؟

- انقدر که  انگار که توی تناسخ قبلیم یه کاسه ی سفالی بودم که شکسته م و تو بندم زدی...
یه کتاب خطی توی کتابخونه ی بغداد بودم که مغولا آتیشم زدن، ولی تو منو حفظ بودی و دوباره نوشتیم...
قطره ی بارون بودم که رو دستای کودکی تو پناه گرفته...

بزنی تو دلِ این جاده و معین بخونه:
نشو با من غریبه ، مثل نامهربونا
بلا گردون چشمات ، زمین و آسمونا.

‏دوست داشتم یکی واسه من یکاری کنه
شعر بخونه بگه واسه تو خوندم
گل بگیره بگه واسه تو گرفتم
زنگ بزنه ، بیاد ، صدام کنه ، فقط واسه من ..
من ... ..

♡

همه‌ی انسان‌ها نیاز به‌کسی دارن که غم‌رو از چشم‌هاشون بخونه و بگه من اینجام.

نمی‌دونم کی لازم داره این رو بخونه:

یکی از درس‌های بزرگ زندگی که
هرکسی باید یاد بگیره اینه:

چیزی که تو واقعیت تموم شده رو تو رویاهات ادامه نده.

متنفرم از ندونستن روزمرگی کسی که دوستش دارم. متنفرم ندونم صبحونه چی خورده؛ چای‌ش رو با چی خورده. متنفرم ندونم چی پوشیده و با چی رفته دانشگاه. متنفرم ندونم راننده ون یا اسنپ بهش چی گفته. متنفرم ندونم هنوزم از اسنپ می‌ترسه یا نه. متنفرم ندونم بین دو کلاس چیکار کرده و وقتی با بی‌حوصلگی از کنار آدم‌ها عبور می‌کرده چی شنیده. متنفرم ندونم تو کدوم بشقاب غذا خورده و عصر قراره سینما بره یا درس بخونه. ماشالا ماشالا چقدر چیز میز برای تنفر‌ از زنده بودن وجود داره.

امروز تو کتابخونه ، خیلی تصادفی قشنگ‌ترین تعریف از عشق رو خوندم :

تو توو این جهان تنها نیستی؛ حداقل حداقلش اینه که گل‌ها، کتابخونه‌ها، شعرها، توت‌فرنگی‌ها، ستاره‌ها و ماه رو داری.

توی یه کتاب نوشته بود:
هیچ گلی نمی‌تونه خودشو بو کنه
هیچ کتابی نمی‌تونه خودشو بخونه
هیچ پروانه ای نمی‌تونه بالهای خودشو ببینه
و خب توام مشکلت همینه.
که نمیتونی خودتو ببینی که چقدر زیبایی.