نیاز دارم یکی بیاد بگه جونم؟ چه کاری از دستم برمیاد؟ من چمدونم رو جمع کنم و زندگیم رو بذارم کف دستش بگم بیا، این برای تو، من دیگه نمیخوامش، میدونم غمگینه و گرد و خاک گرفته، درب و داغونه و از درزهاش ناچاری چکه میکنه و بوی نا میده ولی تو که زورت میرسه، تو که از پسش برمیای، نگه‌اش دار تا من برم گم شم.

اینکه راحت میتونم کسی رو کنار بذارم و بابتش خم به ابروم نیارم بهترین بلاییه که سرم اومده.

تو نباید بیای من رو هوایی کنی چون تو خودت میدونی اسمت ک میاد گریه‌ام میگیره، چون تو میدونی من هیچکس رو ندارم سر بذارم رو شونه‌هاش به یاد تو گریه کنم، چون تو میدونی از وقتی بهت پناه آوردم و شونه خالی کردی دیگه ترسیدم ب شونه‌ایی تکیه کنم، وقتی میدونی من هیچکس رو ندارم وقتی میدونی من رو چقدر خورد کردی نباید بیای خودت رو واسم یاد آوری کنی باشه؟

یه‌وقت ها دلم میخواد فقط روحمو دربیارم بذارم یه‌ جایی و بگم: تو دیگه استراحت کن.

من نمی‌تونم ۱۰۰ خودمو برای کسی بذارم چون کلا ۵-۶ درصد بیشتر ازم باقی نمونده.

My biggest fear is putting my whole heart and effort into someone and not knowing whether they will stay or leave me.

بزرگترین ترسم اینه که تمام قلب و تلاشم رو برای کسی بذارم و ندونم که اون می مونه یا ترکم میکنه.

من تو رو یه طوری دوست دارم که اگر یه زمانی قرار باشه که از زندگیت برم،
هیچ وقت دیگه نمی‌تونم این ورژنمو برای یکی دیگه بذارم.

من میتونم بهت عشق بورزم و احترام بذارم، ولی وقتی ببینم برعکسش و دریافت میکنم، دیگه تصمیم میگیرم هم تورو از دایره توجه ام خارجت کنم، و هم دیگه تحملت نکنم.

شب‌ها می‌ترسم گوشیم رو بذارم کنار چون فکر و خیال‌ها میان سراغم.

برید بهش بگید:
  قشنگی چشات به کنار...
بگو قشنگی صدات و کجای دلم بذارم :))