من نمی‌تونم ۱۰۰ خودمو برای کسی بذارم چون کلا ۵-۶ درصد بیشتر ازم باقی نمونده.

My biggest fear is putting my whole heart and effort into someone and not knowing whether they will stay or leave me.

بزرگترین ترسم اینه که تمام قلب و تلاشم رو برای کسی بذارم و ندونم که اون می مونه یا ترکم میکنه.

من تو رو یه طوری دوست دارم که اگر یه زمانی قرار باشه که از زندگیت برم،
هیچ وقت دیگه نمی‌تونم این ورژنمو برای یکی دیگه بذارم.

من میتونم بهت عشق بورزم و احترام بذارم، ولی وقتی ببینم برعکسش و دریافت میکنم، دیگه تصمیم میگیرم هم تورو از دایره توجه ام خارجت کنم، و هم دیگه تحملت نکنم.

شب‌ها می‌ترسم گوشیم رو بذارم کنار چون فکر و خیال‌ها میان سراغم.

برید بهش بگید:
  قشنگی چشات به کنار...
بگو قشنگی صدات و کجای دلم بذارم :))

تو نسلی که هر روز با یکی بودن براشون عادی و شاید افتخاره من ترجیح میدم برا خودم وقت بذارم .

این نسخه قوی از من یه شبه شکل نگرفته، این من جدید از تجربه اومده، از درد اومده، از بی اعتمادی اومده، از سواستفاده اومده، از افسردگی اومده، من مجبور شدم یه چیزهایی رو پشت سر بذارم که به این مرحله‌ای که الان هستم برسم.

احساس می‌کنم من قرار نیست هیچ‌وقت اون آدمی باشم که پام رو روی پام بذارم و نگران هیچی نباشم. حتی وقتی به نظر میاد نگران نیستمم نگرانم.

دوست دارم سر بذارم روی نگاهت، این‌قدر که توجهت دلم رو نرم می‌کنه.