باید گفت‌وگو کنیم، حتی وقتی حرف خاصی برای گفتن نداریم. از جزئیاتی بگیم که شاید بنظر بی‌اهمیت بیان، اما همینا مارو توی زندگیِ هم نگه میدارن. تعریف کنیم چایی‌ امروزمون رو با چی خوردیم، از فنجون قهوه‌مون، کتابی که داریم مطالعه‌ش می‌کنیم عکس بفرستیم، وقتی ناراحتیم یا بی‌دلیل خوشحالیم همدیگر رو در جریان بذاریم. که اگه از حال هم بی‌خبر باشیم، که اگه نگیم، که اگه نپرسیم کم‌کم از هم دور می‌شیم و به سکوت عادت می‌کنیم.

“We need to learn to love ourselves first, in all our glory and our imperfections. If we cannot love ourselves, we cannot fully open to our ability to love others or our potential to create.”

ما باید یاد بگیریم که در ابتدا خودمون رو با همه ی زیبایی ها و نواقصمون دوست داشته باشیم.
اگر ما نتونیم خودمون رو دوست داشته باشیم، نمی تونیم به طور کامل توانایی خودمون رو برای دوست داشتن دیگران بذاریم یا پتانسیل خلق عشق رو نمیتونیم داشته باشیم.

آدم بودن عجیبه، انگار از ته دلمون می‌خوایم احساس کنیم و عاشقی چیزی شیم و حاضریم حتی وجود واقعی یه نفر و تو ذهنمون انکار کنیم و عاشق تصور خودمون از طرف شیم(چون یحتمل دوست داشتن بقیه از دوست داشتن خودمون راحت‌تره) و بعد بذاریم با واقعیتش ناامیدمون کنه.

یه قراری با هم بذاریم ؟
هر نوشته‌‌ای رو خوندید لایک کنید!‌
نخوندید لایک نکنید.
‌می‌خوام بدونم واقعاً چند نفر می‌خونن اینجارو.
با تشکر و ماچ به کلّه‌تون..️

تازگیا مد شده همه میگن:
«میخوایم آدم‌های سمی زندگیمون رو کنار بذاریم»
ولی هیچ‌کس نمیگه:
«میخوام روی خودم کار کنم تا آدم بهتری باشم»
همه تصور میکنن خودشون بهترینن و بقیه مقصر و گناه‌کار..!
شاید خودت آدم سمی دیگرانی

و در انتها ، همه‌مون نیاز داریم شب که میشه سرمونو بذاریم رو شونه‌ی امنِ کسی‌ که دوستش داریم و دوستمون داره :)

𝒲ℯ 𝒶𝓁𝓁 𝒽𝒶𝓋ℯ 𝒹𝓇ℯ𝒶𝓂𝓈 𝒶𝓃𝒹 𝒾𝓉'𝓈 ℴ𝓀𝒶𝓎 𝓉ℴ 𝓉𝒶𝓀ℯ ℴ𝓊𝓇
𝓉𝒾𝓂ℯ 𝒶𝓃𝒹 𝓀ℯℯ𝓅 𝒻𝒾ℊ𝒽𝓉𝒾𝓃ℊ 𝓊𝓃𝓉𝒾𝓁 𝓌ℯ 𝓇ℯ𝒶𝒸𝒽 𝒾𝓉.

همه ما رویاهایی داریم و اشکالی نداره که وقت
بذاریم و به جنگیدن ادامه بدیم تا بهش برسیم.

.࿐

شب همه به‌خیر، به جز اونایی که باعث شدن ما شب با دلِ شکسته سر رو بالش بذاریم…

بیاید یه قراری با هم بذاریم. این که بپذیریم تا ابد غمگین خواهیم بود. که غم همیشه با ما خواهد بود... و بعد به زندگی ادامه بدیم.

با من آماده شید، ببوسیمش، بذاریمش کنار.