در خونوادەهای ایرانی
حفظ آبرو همیشه مهمتر از حفظ سلامت روان بوده؛
برای برنده شدن در برابر مردم
به خودمون می بازیم
و در نهایت میشیم یه تعداد روانی آبرومند!

ما زندگی نکردیم
فقط نقش بازی کردیم که آبرومند باشیم
و اونقدر از قضاوت مردم ترسیدیم
که از تارو پود دلخوشی چیزی برامون نموند!!!

هرچقدر دنبال اذیت نشدن در زندگی باشی و دنبال درد نکشیدن باشی، بیشتر به سلامت روانت آسیب میزنی! چون توقع داشتن از زندگی بدون درد، ما رو تو چاهی میندازه که اسمش مقاومت در برابر واقعیته!
و همین مقاومت، رنج رو چندبرابر میکنه و بهت بیشتر از قبل آسیب میزنه.

زندگی یهو زورش بهت میرسه، سر نوک مدادی که میشکنه، سر ماشینی که روشن نمیشه، سر اون یه قطره قهوه که میریزه رو لباس روشنت، سر یه حرفی که یکی بهت میزنه، یهو زورش میرسه و هر چی که در برابرش مقاومت میکردی دیگه وحشتناک سخته.

‏از یه سنی به بعد واکنش دفاعیت
در برابر مشکلات خوابه فقط

زنها از سکوت بیزارند، و مردها از حرف.

"اگر خواهان صلح و آرامش هستید"
برای زنها حرف بزنید، و در برابر مردها سکوت کنید…

در برابر کسی که به ما آسیب رسانده
بهترین تلافی این است که
شبیه ش نباشیم....

تا حالا آدم سالمی رو ندیدم که توجه ببینه و بره.
آدمای سالم و درست وقتی توجه می‌بینن، چند برابرشو بهت پس می‌دن، و ماندگار تر می‌شن.

اگر انسان بتواند در برابر «دوست‌داشتـه‌نشدن» تاب بیاورد،
احتمالاً دیگر هیچ‌چیز نمی‌تواند او را از پا درآورد....

ببین من نمی‌تونم ازت دربرابر تموم رنج‌ها و سختیهای دنیا محافظت کنم. ولی می‌تونم بهت بگم که قوی باشی، وقتی داری غصه می‌خوری و ناراحتی کنارت باشم.
من نمی‌گم دنیا آسونه و غصه ای نداره می‌گم که همه ی اینارو باید باهم تحمل کنیم شونه به شونه.

درد، وقتی پذیرفته شود و با جان‌مان یکی شود، آرام می‌گیرد.
مقاومت در برابر هر دردی، آن را شدیدتر می‌کند.