من خیلی آدم « بهت نمیگم خودت باید شعور انجامشو داشته باشی، اگه بگم دیگه ارزشی برام نداره » ای هستم.

من تنها بودن رو دوست دارم؛ ولی به همین دلیل می‌دونستم که تو برام متفاوتی. چون برای اولین بار توی عمرم، بودن با یکی دیگه رو بیشتر از بودن با خودم می‌خواستم.

‏وقتی یکی که برام عزیزه ناراحتم میکنه تنها چیزی که میتونم بهش بگم اینه که کاش این کار رو نمیکردی، قطعا میبخشمت عزیزم ولی دلم هیچوقت باهات صاف نمیشه و این ارتباط به مرور به پایان میرسه.

کدوم زخم قدیمی هنوز شب‌ها یواشکی خودش رو بهت یادآوری می‌کنه؟
.
.
#کامنت_کنید_برام_

و یهو تبدیل میشم به کسی که دیر جواب میده، تنهایی رو ترجیح میده، اگه انرژی منفی حس کنم ناپدید میشم و اگه دیگه با هم در ارتباط نباشیم ذره‌ای برام اهمیتی نداره.

آره من نگفتم تولدت رو تبریک و دادم تنفر رو ترجیح چون اینطوری برام بهتر بود عزیزم.

‏از توضیح دادن خودم به دیگران متنفرم. برام هیچ اهمیتی نداره که تو درباره من چه فکری میکنی، من حتی حاضر نیستم ذره‌ای تلاش کنم تا طرز تفکر تورو نسبت به خودم عوض کنم.

گفتم ایرادی نداره، اما بعدش نه دیگه خندیدم نه ذوقی برام موند نه صداهای تو مغزم خوابید. من فقط وانمود میکنم که عیبی نداره.

زندگی همینطوریش هم سخته
حق دارم دلم نخواد دور و برم آدم هایی باشن که برام سخت ترش کنن ..

عاشق مواقعیم که خدا برام یه نشونه هایی می‌فرسته که میفهمم صدامو شنیده از حرفای نزده ی توی دلم خبر داره و من تنها نیستم. عاشق وقتاییم که خدا بهم اثبات می‌کنه که‌ وجود داره. عاشق اون زمانیم که بعد‌ گذروندن یه دوره ی سخت و سیاه از زندگیم حس می‌کنم خدا تن زخمیمو بغل کرده و داره بهم کمک می‌کنه تا همه چیز دوباره خوب بشه.