و یهو تبدیل میشم به کسی که دیر جواب میده، تنهایی رو ترجیح میده، اگه انرژی منفی حس کنم ناپدید میشم و اگه دیگه با هم در ارتباط نباشیم ذره‌ای برام اهمیتی نداره.

آره من نگفتم تولدت رو تبریک و دادم تنفر رو ترجیح چون اینطوری برام بهتر بود عزیزم.

‏از توضیح دادن خودم به دیگران متنفرم. برام هیچ اهمیتی نداره که تو درباره من چه فکری میکنی، من حتی حاضر نیستم ذره‌ای تلاش کنم تا طرز تفکر تورو نسبت به خودم عوض کنم.

گفتم ایرادی نداره، اما بعدش نه دیگه خندیدم نه ذوقی برام موند نه صداهای تو مغزم خوابید. من فقط وانمود میکنم که عیبی نداره.

زندگی همینطوریش هم سخته
حق دارم دلم نخواد دور و برم آدم هایی باشن که برام سخت ترش کنن ..

عاشق مواقعیم که خدا برام یه نشونه هایی می‌فرسته که میفهمم صدامو شنیده از حرفای نزده ی توی دلم خبر داره و من تنها نیستم. عاشق وقتاییم که خدا بهم اثبات می‌کنه که‌ وجود داره. عاشق اون زمانیم که بعد‌ گذروندن یه دوره ی سخت و سیاه از زندگیم حس می‌کنم خدا تن زخمیمو بغل کرده و داره بهم کمک می‌کنه تا همه چیز دوباره خوب بشه.

دیگه نتونستم باهاش حرف بزنم، هر واژه‌ام از تیزی چاقو برنده‌تر بود و آدمی که روبروم بود از جونم برام عزیزتر.

با آدم بهتری نمیخوام آشنا شم
کاش تو برام آدم بهتری بودی :)

باید برام خیلی عزیز باشی که وقتی ازت ناراحت شدم بیام بهت بگم و یهو بدون هیچ حرفی نرم و از زندگیم کنار بزارمت.

خدایا شکرت
حال خوب رو موندگار تر کن برامون🤍