لطفا به موقع از آدم‌ها ناامید شوید، نه در اولین لغزش و نه آنقدر دیر که همه چیزتان را برده باشند، وقتی فهمیدید خطاها عادت شده‌اند و پشیمانی فقط یک نمایش است، آنجاست که ماندن خیانت به خودتان است.

‏بابام دیشب ی جوری میگفت امسال به خاطر بارشای زیاد هوا اصلا گرم نمیشه که فکر کنم کولرو کلا جمع کرده برده فروخته .!!! .️

من دوست داشتنت را از یاد نبرده‌ام،
اما خودم را وادار کرده‌ام نبودنت را تاب بیاورم.

من هستم، هستم تا توی بردهات تشویقت کنم، که تو شکست‌هات دستت رو محکم‌تر بگیرم، تو هیچوقت من رو رو به‌ روی خودت نمیبینی، من همیشه همینجام کنارت، هرجایی از زندگیت که ایستاده باشی تو پستی یا بلندیش، تو روشن‌ترین یا تاریک‌ترین قسمتش، تو تنها نیستی من کنارتم.

مهم نیست که چقدر برات زمان‌ برده ، چندتا اشتباه انجام دادی یا چندتا مسیر انحرافی رو تجربه کردی، تو در حال حاضر اینجایی
باید بهش افتخار کنی .

♡

نوشته بود که:
‏یه حس مزخرفی دارم انگار قرار بوده
عصر ببینمت ولی خوابم برده.
بیدار شدم دیدم شب شده، تو هم زنگ نزدی.

"Whenever you find yourself doubting how far you can go, just remember how far you have come. Remember everything you have faced, all the battles you have won, and all the fears you have overcome."

"هر وقت متوجه شدید که تا کجا می توانید پیش بروید، فقط به یاد بیاورید که تا کجا پیش رفته اید.
همه چیزهایی را که با آن روبرو شده اید، تمام نبردهایی که برنده شده اید و تمام ترس هایی که بر آنها غلبه کرده اید را به خاطر بسپارید."

همیشه دیگرانند که سمی‌اند و دیگرانند که قضاوت می‌کنند و دیگرانند که دل می‌شکنند و دیگرانند که بد رفتار می‌کنند! خودمان چه؟ خودمان آدمِ سمیِ جهانِ چند نفریم؟! خودمان چقدر دل شکانده‌ایم و چقدر قضاوت کرده‌ایم و چقدر آدم‌ها را کلافه کرده‌ایم؟ خودمان چند نفر را بی‌آنکه حواسمان باشد، تا مرز فروپاشی روانی برده‌ایم؟ کجا زیاد توقع داشته‌ایم و کجا قدر ندانسته‌ایم و کجا خودخواه بوده‌ایم و فقط به نفع و مصلحت خودمان فکر کرده‌ایم؟!
درستش این است که گاه‌گاهی بیرون دایره بایستیم و به رفتار خودمان هم نگاه کنیم و ببینیم از بیرون چطور به نظر می‌رسیم و کجای این معادله ایستاده‌ایم و چقدر کار داریم تا درست شویم و چقدر راه داریم تا درست رفتار کنیم؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

سخت‌ترین نبردهایی که تو زندگیت داری نبردهایی هستن که بین ذهنت که حقیقت رو میدونه و قلبت که حاضر به پذیرشش نیست، میچرخه.

‏از نزار قبانی:

اتفاق می افتد که کسی قطعه ای تاریک از
قلبت را روشن کند که کلا وجودش را از یاد برده بودی 🫀