نمیدونی بابت داشتنت چقدر خوشحالم نه؟! تو قشنگ ترین تافته جدا بافته ی دنیایی واسم. هدیه ی طبیعت به پاس تمام رنجهایی که کشیده یا مثلا نوبرونه‌ی درخت ارزو از سمت پری، یا شایدم دعای غریبه ای که خودم نشنیدمش‌. در هر صورت تو جادویی ترین بخش منی؛ میگم بخش من چون برای یه شخص جدا بودن زیادی بهم نزدیکی!! هیچوقت به همیشگی بودنم شک نکن، چون گره های قلب من فقط به دست خودت باز میشن بمون، بمون بمون؛ اندازه ی تموم ادم ها بمون. با عشق برای رویایی ترین چشم های دنیا!

و من پذیرفته‌ام که گاهی ممکن است
ما برای آدم‌ها فقط پناهگاهی باشیم
تا زمانی که یک خانه‌ی امن پیدا کند
و بروند...

من «برونگرای تایمردار» هستم؛ نهایتا ۵ یا ۶ ساعت بتونم برون بگرام . بعدش میخوام برم یه گوشه از تنهاییم لذت ببرم.

من درونگراترین فرد جمع برونگراهام و برونگرا‌ترین فرد جمع درونگراها.

صمد بهرنگی یه جوری حرف حساب زده که هیچ کس حتی نزدیکش نمیتونه بشه (ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺫﻫﻨﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﺩم ها ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ می گذارند ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ رﻭﺯ ﺑﺮﻭﻧﺪ.*)

آدم‌ها زیبان نه به‌خاطر چهره و یا اندام‌شون و یا حتی قشنگی کلام‌شون، بلکه به‌خاطر اون انرژی‌ای که از درون‌شون ساطع می‌شه. به قول شاعر: "از کوزه همان برون تراود که در اوست."

‏قلبش مثل یک گیاه حساس بود ، با تابش آفتاب باز می‌شد و با یک تلنگر انگشت یا وزش نسیم جمع می‌شد و در خود فرو می‌رفت🫀

- آن برونته

♡

Some are happy wherever they go and some whenever they go

‏بعضی‌ها ‏هر جا که می‌روند باعث خوشحالی‌اند ‏و بعضی‌ها هر وقت که بروند

این رو خوندم و دلم آروم گرفت، شما هم آروم بشین:

اما بالاخره انسان ها به هر جای دنیا که بروند در آخر به همان جایی برمی گردند که به آن تعلق دارند. به همان شهر، به همان خانه، به همان قلب و به همان آغوش ...



. .

بوکوفسکی می گه:
اگر که نتوانتم تو را تا ابد ببینم
بدان که همواره تو همراه من خواهی بود
از درون و از برون
همراه من خواهی بود
بر نوک انگشتانم
بر تیغه‌های ذهنم
و در میانه‌ها
در میانه‌های آنچه که هستم
از آنچه که از من باقی خواهد ماند.