اولش میشنوی و ناراحت میشی و میخوای جواب بدی، بعد میشنوی و فقط ناراحت میشی، بعدش میشنوی و دیگه ناراحت نمیشی، بعد دیگه اصلا نمیشنوی و امان از این آخری...

یه اتفاقاتی هست که بعدش هیچی مثل قبل نمیشه
حتی اگه یه شوخی باشه

آدم یک بار، دو بار، ده‌ بار منتظر میمونه، بعدش دیگه شوقش، احترامش، دلش میمیره.

خیلی سخته که برای بهتر شدن حالت، هی تلاش کنی و بعدش دوباره بیای سر خونه اول.

هر‌ جایی از زندگیم خودخواه نبودم بعدش خیلی پشیمون شدم.

آدم‌ها میان تو زندگیت و یطوری باهات رفتار میکنن انگار دوست داشتنی‌ترین آدمی، هر شب و هر روز بهت تکست میدن و وانمود میکنن واقعا دوست دارن ولی بعدش یهو عین یه آشغال از زندگیشون پرتت میکنن بیرون و تو میمونی و هزار نوع تروما.

من گفتم عیبی نداره ولی بعدش دیگه
از ته دل نخندیدم، دیگه نتونستم
اعتماد کنم، یه قسمتی از من برای
همیشه از دست رفت، ذوقم کور شد،
برق چشم‌هام خاموش شد، من گفتم
عیبی نداره ولی تا دلت بخواد عیب
داشت......

فکر می‌کنم اون اتفاقی که قراره بیفته تا بعدش بالاخره حالم خوب شه اصلا وجود خارجی نداره.

من گفتم عیبی نداره، ولی بعدش دیگه از ته دل نخندیدم، دیگه نتونستم اعتماد کنم، یه قسمتی از من برای همیشه از دست رفت، ذوقم کور شد، برق چشم‌هام خاموش شد، من گفتم عیبی نداره ولی تا دلت بخواد عیب داشت.

تروما فقط اون لحظه‌ای نیست که شکستیم، تروما اون وقتیه که بعدش هیچکس نبود بیاد تکه‌هامون رو جمع کنه و بگه من هستم! درد بعضی خاطره‌ها، از تنهایی بعدشه، نه خود اون اتفاق.