صد تا قاشق عسل ما بدیم بهشون
آخرش هم به قاشق زهرمارِ بقیه چشم دارن و دنبالشن!
خب نوش جون :)
قدرت انتخاب برای همین‌جاست…

بیشتر آدما تا وقتی دوستت دارن که بهشون باج عاطفی بدی.

‏با بعضیا که قطع ارتباط می‌کنی، تا مدت‌ها باید هی بهشون بفهمونی که نوشته‌هام ربطی به تو نداره تموم شدی بابا، ول کن.

چرا بعضی احساسات انقدر گیر می‌افتن توی ذهنمون؟
چون مغز ما دنبال بسته شدن حلقه‌های احساسی ناتمومه.
احساساتی که سرکوب شدن یا جدی گرفته نشدن، مثل فایل‌های باز توی کامپیوترن؛ حافظه می‌گیرن، کندت می‌کنن، بی‌دلیل خسته‌ات می‌کنن. اون فایلا فقط وقتی بسته می‌شن که بهشون گوش بدی، بفهمی‌شون و اجازه بدی تموم بشن.
چه احساسی هست که مدتیه نمی‌خوای بهش فکر کنی، ولی هنوز باهاته؟

بهم گفت: "آدم‌های گمشده وقتی می‌خوای پیداشون کنی پیدا نمی‌شن، پیدا می‌شن وقتی خودتو پیدا کنی. پس رشد کن، نه برای رسیدن به کسی، برای اینکه دیگه لازم نباشه کسی بیاد تا کامل بشی. اون‌وقت اونا میان، نه چون نیازشون داری، بلکه چون دیگه نیازی بهشون نداری."

همه کسایی که بهشون دل بستی
بلاخره یه روز تنهات میذارن ،
چه خواسته ، چه ناخواسته ...
به هیچ چیز و هیچکس تو زندگیت
تکیه نکن جز خودت.....️

گاهی وقتا بهترین تصمیم شکستن دل خودت برای از دست دادن بقیه‌ست، به جای اینکه این فرصت رو بهشون بدی که دوباره بشکننش.

میدونی کجای زندگی ترسناکه؟ اونجایی که چیزایی که سر ذوقت میاوردن دیگه نسبت بهشون بی‌تفاوت بشی.

‏آدم‌هایی که داغ عزیز دیدن رو از نزدیک ملاقات کردین؟!
یه ترکیب بی‌تفاوتی و غم تو چهرشونه که منو می‌ترسونه؛
ارتباط داشتن با این آدم‌ها خیلی سخته، تو زندگیشون تا تهِ سیاهی رو رفتن و دووم آوردن، همین تجربه شجاعشون کرده و بهشون یاد داده هر درد و فقدانی رو میشه تحمل کرد.

‏جدیدا حتی کوچیک‌ترین رفتارهای مثبتی که از طرف بقیه دریافت میکنم هم خیلی به چشمم میاد و سعی میکنم بهشون بگم که من کار قشنگی که برام کردی رو دیدم و براش ارزش قائلم .️