مردها و زنها خیلی با هم فرق میکنن ؛
خانومها تو اوج ناراحتی و دعوا هم منتظر آغوش شما هستن ؛
حتی اگه تلفنُ قطع کنن منتظرن بهشون زنگ بزنید
حتی اگه داد بزنن منتظرن شما بغلشون کنید
حتی اگه در محکم ببندن و برن بازم منتظرن که شما دستشونو بکشید و برشون گردونید
زنها تو هر لحظه ای دوست دارن ببینن که خواسته میشن...

با آدم‌هایی وقت بگذرونید که دست هر کسی بهشون نمیرسه، به آدم‌های سطح پایینی که خودشون، وقتشون و روحشون رو حاضرن برای هر کسی خرج کنن نمیشه اعتماد کرد.

یکی از قشنگ ترین هدیه هایی که میتونیم به آدمها بدیم اینه که باوری که یه جایی از زندگیشون از دست دادن رو بهشون برگردونی ..

یه وقت‌هایی هم حالت خوب نیست و نمیدونی چرا، فقط میدونی خوب نیستی و سخت‌ترین کار توی این وقتا توضیح دادن اینه که چرا خوب نیستی، اگر هم بگی نمیدونم که فکر میکنن نمیخوای بهشون بگی، واسه همین همون گم و گور بشی واسه خودت بهتره.

‏قبلا آدم‌ها رو بی حد و مرز دوست داشتم اما الان که آرامش و ارزشم به خطر افتاد آدم‌ها رو تا جایی دوست دارم که آسیب نبینم، از عشقم بهشون کم نمیشه اما اگر آسیب باشن میذارمشون کنار.

صد تا قاشق عسل ما بدیم بهشون
آخرش هم به قاشق زهرمارِ بقیه چشم دارن و دنبالشن!
خب نوش جون :)
قدرت انتخاب برای همین‌جاست…

بیشتر آدما تا وقتی دوستت دارن که بهشون باج عاطفی بدی.

‏با بعضیا که قطع ارتباط می‌کنی، تا مدت‌ها باید هی بهشون بفهمونی که نوشته‌هام ربطی به تو نداره تموم شدی بابا، ول کن.

چرا بعضی احساسات انقدر گیر می‌افتن توی ذهنمون؟
چون مغز ما دنبال بسته شدن حلقه‌های احساسی ناتمومه.
احساساتی که سرکوب شدن یا جدی گرفته نشدن، مثل فایل‌های باز توی کامپیوترن؛ حافظه می‌گیرن، کندت می‌کنن، بی‌دلیل خسته‌ات می‌کنن. اون فایلا فقط وقتی بسته می‌شن که بهشون گوش بدی، بفهمی‌شون و اجازه بدی تموم بشن.
چه احساسی هست که مدتیه نمی‌خوای بهش فکر کنی، ولی هنوز باهاته؟

بهم گفت: "آدم‌های گمشده وقتی می‌خوای پیداشون کنی پیدا نمی‌شن، پیدا می‌شن وقتی خودتو پیدا کنی. پس رشد کن، نه برای رسیدن به کسی، برای اینکه دیگه لازم نباشه کسی بیاد تا کامل بشی. اون‌وقت اونا میان، نه چون نیازشون داری، بلکه چون دیگه نیازی بهشون نداری."