فقط میان مطمئن بشن که هنوز بهشون وابسته ای و میرن .

آدما رو تو ذهنتون اونقدر بزرگ نکنید که تو واقعیت حتی دست خودتونم بهشون نرسه!

آدما اینجوری شدن که وقتی ازشون فاصله میگیری میان سمتت، همینکه بهشون نزدیک میشی ازت فاصله میگیرن.

آدم‌هایی که داغ عزیز دیدن رو از نزدیک ملاقات کردین؟ یه ترکیب بی‌تفاوتی و غمی تو چهرشونه که منو خیلی میترسونه. ارتباط داشتن با این آدما هم خیلی سخته، یبار تو زندگیشون تا ته سیاهی و غم رفتن و دووم آوردن، همین تجربه شجاعشون کرده و بهشون یاد داده هر درد و فقدانی رو میشه تحمل کرد.

‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین قسمت‌های والد آزارگر داشتن اینه که وقتی بالغ میشی و زورت بهشون میرسه و میتونی محکومشون کنی دیگه اون والد وجود نداره‌ یه والد مسن و مهربون رو میبینی که جنگیدن باهاش برا جفتتون فایده‌ای نداره.

‏نصف کسایی که قلبشون شکسته، یه گوشه داشتن نون و ماستشون رو میخوردن و به کسی هم کاری نداشتن، تا اینکه یکی اومد بهشون گفت : ببین من ازت خوشم میاد و دوست دارم و مزخرفاتی از این قبیل.

همیشه بهشون می‌گفتم سال اول کاشت گیاه برای استقرار هست و نباید ازش انتظار شکوفا شدن داشت. حالا دارم به این نتیجه می‌رسم که این حقیقت برای انسان‌ها هم صدق می‌کنه.

at some people in life, you have to stop telling people what’s going on in your life.

برخی افراد تو زندگیاتون هستن که نباید بهشون بگی تو زندگیت چی می گذره.

آرزو میکنم وقتی رنج ها بهت حمله میکنن
زورِ غنج هات بهشون برسه.

اگه آدما گاهی اینو به خودشون یادآوری کنن که هیچکی اونقدی که فکر میکنن بهشون فکر نمیکنه و همه دارن زندگیشونو می‌کنن و عین خیالشونم نیست تو در چه حالی و چی‌کار می‌کنی؛ نصف مشکلاتشون حل می‌شه.