به نظرم اینکه بعضی از دیگران فقط وقتی با ما کاری دارن، بهمون پیام میدن، واقعا مشکلی نداره. ما نمی‌تونیم به همه نزدیک باشیم و دائما از همه خبر بگیریم. ظرفیت روانی و احساسی ما محدوده. اما ناگهان در موقعیتی گرفتار میشیم و یادمون میاد کسی ممکنه بتونه بهمون کمک کنه. خب باید درخواست کنیم. و در مقام کسی که ازش کمک خواسته شده، اگر بتونیم، چرا کمک نکنیم؟ فقط چون اون دیگری هر هفته به یاد ما نبوده؟

زندگی بهمون اجازه نمیده به گذشته برگردیم
و کارای اشتباهمون رو درست کنیم
اما فرصت داده هر روزمونو بهتر از دیروز زندگی کنیم.

رنج‌هایی که بهمون تحمیل شدن، بیشتر از رنج‌های خودمون ما رو آزار می‌دن.

پشت بی حوصلگی خیلی هامون یه زمانی
کلی حوصله بوده...
پشت بی تفاوتی هامون کلی توجه
و اهمیت بوده...
پشت سکوتمون کلی حرف...
و پشت بد بینی هامون کلی اعتماد آدم ها
به الانمون نگاه میکنن و بهمون کلی برچسب میزنن
در حالی که نمیدونن چی بهمون گذشته ادم یه وقتهایی از اول این نیست این میشه....

Sometimes it takes a heartbreak to shake us awake and help us see we are worth so much more than we're settling for.

گاهی اوقات یه دلشکستگی لازمه تا ما رو از خواب بیدار کنه و بهمون کمک کنه تا ببینیم ارزش ما خیلی بیشتر از اون چیزیه که بهش راضی شدیم.

اینجاست ک ادم میفهمه
یه خواب راحت چقدر ارزش داره


خدایا رحم کن و ببخش مارو
مطمئنن به شرایط قبل برگردیم
بیشتر وبیشتر قدر زندگی و لطفی که بهمون کردی رو میدونیم..

03/26

خیلیا میبینن و میگن اصلاً بهت نمیخوره که تو زندگیت مشکل داشته باشی...
بهت نمیخوره که سختی کشیده باشی!
بهت نمیخوره زود رنج باشی...
بهت نمیخوره احساسی باشی...
بهت نمیخوره که تنها باشی :)
آره خیلی چیزا بهمون نمیخوره چون ما به خیلی از دلایل ظاهر داستان رو حفظ کردیم و نخواستیم کسی چیزی ازمون بدونه...
وگرنه فکر بقیه کجا و واقعیت زندگی ما کجا...!

خیلی از ما، گفت‌وگوی سخت رو با دعوا اشتباه می‌گیریم.
چون محیطی که توش بزرگ شدیم
بهمون یاد نداده بدون تحقیر،
قهر یا خشونت اختلاف نظر رو حل کنیم.
ما سکوت می‌کنیم، چون فکر می‌کنیم فقط دو راه داریم:
یا قهر، یا دعوا !!

واقعیت اینه که خیلیامون قوی بودن رو انتخاب نکردیم؛ بهمون تحمیل شد.

ما احتیاج داشتیم یکی باشه که گاهی بهمون یادآوری کنه اون قدرا هم که فکر می‌کنیم، آدم بدی نیستیم.