عالمی
خریدار
دلم
بود؛
اما
دلِ
من
گرفتار
تو!

آدم ضعیفی نبود؛
اما دیگه حوصله‌ی سختی‌ها رو نداشت.
میل عجیبی به گریز پیدا کرد؛
به ندیدن، ندونستن و رفتن برای همیشه...

شاید اگ تو نبودی این منِ قوی هم الان نبود؛
شاید اگ قلبمو نمیشکستی نمیفهمیدم نباید حرف های هر کسی رو باور کنم؛
شاید اگه با تو آشنا نمیشدم هیچوقت نمیفهمیدم آدما اونجوری که نشون میدن نیستن؛
شاید تو برای من لازم بودی تا بفهمم برای همه نباید همه ی وجودمو بزارم! همین....

حق با ونگوگ بود؛ غم، برای همیشه باقی می‌ماند....

و چــِقدر قشنگ نوشته بود؛

اون چیزی که آدم هارو
کنارهم نگه میداره
شباهت هاشون نیست!
بلکه درک و شعورشون
نسب به تفاوت هاشونه...

صدای بی گزند
.️.

نوشته بود؛
‏بعضی‌ روزها دلم می‌خواهد روی پیشانی‌ام بنویسم:
«دارم برای زنده ماندن، آرام ماندن و عبور از طوفان‌های درونم می‌جنگم؛ لطفا زخمی دیگر بر روی زخم‌هایم اضافه نکنید.»

Aʟʟ ᴛʜᴏsᴇ ᴡᴏʀᴅs ᴀɴᴅ ᴘʀᴏᴍɪsᴇs.
Iᴛ ᴡᴀs ᴀ ʟɪᴇ. sʟᴇᴇᴘ, ʏᴏᴜ sɪᴍᴘʟᴇ ᴍᴀɴ.

همه‌ی اون حرف ها و قول‌ها
دروغ بود؛ بخواب آدمِ ساده.

عشق وابسته به یک چیزه؛ «توجه».
میگه: اگه کسی بهت گفت دوست دارم؛
ولی بهت توجه نکرد، بدون که دوستت نداره.
ولی اگر کسی حواسش بهت بود؛ از غصه ت غمگین شد، تو جمع ها نتونست بهت بی توجه باشه و همیشه پیگیرت بود، حتما دوستت داره.

دردآشنا بود؛ لازم نبود حرف بزنی، از نگاهت می‌فهمید که حالت خوب نیست.

کاش قلبم هم مثل مغزم بود؛ همه‌چیز رو سریع می‌پذیرفت و سعی می‌کرد فراموش کنه.