دردآشنا بود؛ لازم نبود حرف بزنی، از نگاهت می‌فهمید که حالت خوب نیست.

کاش قلبم هم مثل مغزم بود؛ همه‌چیز رو سریع می‌پذیرفت و سعی می‌کرد فراموش کنه.

کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

آنچنان که می‌پنداری، رفتنت اندوهگین نبود؛
که من همواره چونان بید مجنون، ایستاده می‌میرم…!

عشق گناه نبود؛ خطایی بود علیه منطق روزگار!
.🫀


. .

اصلا دوستی برای همین بود؛
برای گم نشدن در برهوت جهان..

تو را طوری دوست دارم که کاش تمام دوست داشتن های دنیا همین طور بود؛
بسیار، ادامه دار، عمیق، اَمن...

پشماممم فقط
من تازه فهمیدم اسکویید گیم بر اساس داستان واقعی بوده . جایی که تئوری و داستانشو خوندم اینجا بود؛ تو هم تئوری شو میخوای بدونی بیا اینجا بخون مو به تنت سیخ میشه :

ما را نیز لبخندی خواهد بود؛
شاید در راه است،
شاید لحظه‌ای یادش رفته،
شاید،
شاید...
‌
#محمود_درویش

اصلا دوستی برای همین بود؛ برای گم نشدن در برهوت جهان. :)

-گیتا گرکانی

. .