نوشته بود؛
‏بعضی‌ روزها دلم می‌خواهد روی پیشانی‌ام بنویسم:
«دارم برای زنده ماندن، آرام ماندن و عبور از طوفان‌های درونم می‌جنگم؛ لطفا زخمی دیگر بر روی زخم‌هایم اضافه نکنید.»

Aʟʟ ᴛʜᴏsᴇ ᴡᴏʀᴅs ᴀɴᴅ ᴘʀᴏᴍɪsᴇs.
Iᴛ ᴡᴀs ᴀ ʟɪᴇ. sʟᴇᴇᴘ, ʏᴏᴜ sɪᴍᴘʟᴇ ᴍᴀɴ.

همه‌ی اون حرف ها و قول‌ها
دروغ بود؛ بخواب آدمِ ساده.

عشق وابسته به یک چیزه؛ «توجه».
میگه: اگه کسی بهت گفت دوست دارم؛
ولی بهت توجه نکرد، بدون که دوستت نداره.
ولی اگر کسی حواسش بهت بود؛ از غصه ت غمگین شد، تو جمع ها نتونست بهت بی توجه باشه و همیشه پیگیرت بود، حتما دوستت داره.

دردآشنا بود؛ لازم نبود حرف بزنی، از نگاهت می‌فهمید که حالت خوب نیست.

کاش قلبم هم مثل مغزم بود؛ همه‌چیز رو سریع می‌پذیرفت و سعی می‌کرد فراموش کنه.

کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

آنچنان که می‌پنداری، رفتنت اندوهگین نبود؛
که من همواره چونان بید مجنون، ایستاده می‌میرم…!

عشق گناه نبود؛ خطایی بود علیه منطق روزگار!
.🫀


. .

اصلا دوستی برای همین بود؛
برای گم نشدن در برهوت جهان..

تو را طوری دوست دارم که کاش تمام دوست داشتن های دنیا همین طور بود؛
بسیار، ادامه دار، عمیق، اَمن...