گاهی لازمه به خودت یادآوری کنی، توی بازی زندگی، کارت‌های فاجعه‌ای دستت افتاده بوده، ولی تو فوق‌ العاده بودی.

رابطمون خیلی قشنگ می‌شد اگه توام مثل من تلاش می‌کردی، اما تو برای دوست داشتن من خیلی ضعیف و ترسو بودی.

تو میان این همه تاریکی،
تنها چیزی بودی که بوی زندگی میدادی.

از دست دادن کسی که برای خوشحالیت تلاش میکنه، باخت بزرگیه چون تازه بعد رفتنشه که میفهمی اونقدر هم دوست داشتنی نبودی، ولی با این وجود اون باز هم تو رو دوست داشت.

واقعا جات خالیه، دلم نمیخواد هیچکس پیشم باشه، ولی وقتی به این فکر میکنم که اگه تو بودی باز هم دلم نمیخواست؟ میبینم میخواست.

اون وقتی که یه روز کامل گوشیتو خاموش میکنی بعد که روشنش میکنی میبینی از یه نفر کلی تماس از دست رفته و مسیج داری که نوشته«کجایی نگرانتم» همونو نگه دار باقی که صبر میکنن تا آنلاین شی تا بعد بگن کجا بودی رو هم بریز دور به همین سادگی ...

زخما نمیگن کی بودی ، ولی نشون میدن چی بودی ))

زانویِ غم بغل گرفتی؟
مگه زندگیِ چندمته که توقع داری هیچ
اشتباهی نکنی؟
غصه نخوریا، یهو میبینی خدا برات دری
رو باز میکنه که تو حتی اون درو نزده بودی.

وقتی خدا می‌خواهد رشد کنی:
تو را از دنیا جدا می‌کند،
کاری می‌کند احساس شکستگی کنی،
اجازه می‌دهد قلبت در سکوت بشکند،
روحت را خسته می‌کند تا تسلیم بشی،
و کاری می‌کند به ارزش خودت شک کنی،
تا زمانی که بفهمی
هیچ‌وقت تنها نبودی،
فقط در حال تمرین بودی.

نهایت اندوه آنجاست که حس می‌کنی تو استعداد شاد بودن را داشتی و ذاتاً از جنس تاریکی نبودی؛ اما نورها تو را تنها گذاشتند و به آغوش سیاهی سپردند.