ما نسل خسته‌ای هستیم که یاد گرفتیم آرزوهامون رو سانسور کنیم، تا بتونیم با حداقل‌ها زنده بمونیم.
ما بار دردهای حل‌نشده‌ی نسل قبل رو کشیدیم و جرات نکردیم حتی بگیم «خسته‌ایم» تا مبادا بگن ضعیفیم.

باید گفت‌وگو کنیم، حتی وقتی حرف خاصی برای گفتن نداریم. از جزئیاتی بگیم که شاید بنظر بی‌اهمیت بیان، اما همینا مارو توی زندگیِ هم نگه میدارن. تعریف کنیم چایی‌ امروزمون رو با چی خوردیم، از فنجون قهوه‌مون، کتابی که داریم مطالعه‌ش می‌کنیم عکس بفرستیم، وقتی ناراحتیم یا بی‌دلیل خوشحالیم همدیگر رو در جریان بذاریم. که اگه از حال هم بی‌خبر باشیم، که اگه نگیم، که اگه نپرسیم کم‌کم از هم دور می‌شیم و به سکوت عادت می‌کنیم.

Let's take our time
To say what we want
Use what we got,Before it's all gone ...

بیا از وقتمون استفاده کنیم و چیز هایی که دوست داریم رو بگیم
از چیز هایی که داریم استفاده کنیم
قبل از این که از بین برن...

به‌نظرم بهتره به آدم‌ها بگیم که چقدر برامون مهم و ارزشمندن— نه به‌خاطر اینکه هر لحظه ممکنه ترکمون کنن یا به هر دلیلی دیگه نباشن؛ بلکه به این خاطر که حالا، در این لحظه؛ اینجان. و ارزش گفتنش رو داره.

دیگه‌به جای‌"درست میشه" باید بگیم " عادت می کنی"

من آخرش نفهمیدم وقتی حالمون خوب نیست باید به کی بگیم، کسایی که دوستمون دارن ناراحت میشن و اوناییکه دوستمون ندارن خوشحال.

خدایا روزای سختمون رو
به جایی ختم کن که بگیم
دیدی گفتم؟
اگه خدا بخواد میشه :)🤍.

دوره ای شده که باید بگیم :
معذرت میخوام که تو غلط کردی!

حرف زیاده ،ولی نمیدونیم ...
به کی بگیم که پشیمون نشیم!!

.࿐

خدایا
روزای سختمون رو
به جایی ختم کن
که بگیم؛
دیدی گفتم؟
اگه خدا بخواد میشه :)🤍.


. .