فرق من با پارسال اینه که تلاش بیهوده برای نگه داشتن آدم‌ها تو زندگیم نمیکنم، کسی که بخواد کنارم میمونه، کسی هم که نخواد میره، نیازی به آدمی که قلبش با من نیست ندارم.

ﺭﻭﺯﻫﺎﯼِ ﺭﻓﺘﻪ
ﺑﻪ ﭼﻮﺏ کبریت‌هایِ ﺳﻮﺧﺘﻪ میمانند؛
ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ می‌خواهی ﺑﮑﻦ،
ﺁن‌ها ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﺷﻦ نمیشوند
ﻓﻘﻂ ﺳﯿﺎﻫﯽِ ﺁن‌ها ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ میکند…
ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻧﺴﻮﺯﺍﻥ،
زندگی را رنگی تازه بزن…


. .

‏با آن‌همه تلاش و رنجی که تحمل کردی، حالا چگونه می‌خواهی بیهوده بودن آن‌ها را بپذیری؟

از منظر روانکاوی؛ تو بیهوده از کسی بدت نمیاد.

_یا قسمتی از خود پذیرفته نشدته که در آن آدم میبینی.

_یا می‌ترسی در آینده، شبیه اون آدم بشی(خودتو درش میبینی).

_یا شبیه اون آدم بودی و دیگه نمیخوای برگردی به اون بودن.

_یا در زندگی تلاش کردی مثل این فرد نباشی.

یه جایی از زندگی هست که دیگه نمی‌شه تظاهر کرد همه‌چی خوب پیش می‌ره؛ باید نقاب‌ها رو کنار بزنی، از پشت سنگری که ساختی بیای بیرون و با واقعیت‌ها رو‌به‌رو بشی. از یه جایی دیگه نمی‌شه غم‌هات رو لای زر ورق بپیچی؛ باید تلخی‌اش رو مزه مزه کنی و بذاری عمق وجودت رو بسوزونه. غمی که درونت آتیش به پا نکنه، بیهوده‌ مغمومت کرده.

“Falling in love with yourself first doesn’t make you vain or selfish – it makes you indestructible.”

"اینکه در ابتدا عاشق خودت شوی،
تو را بیهوده یا خودخواه نمی کند،
بلکه تو را نابود نشدنی می کند."

جهان به چه کار آید
اگر تو را در کنار خود نداشته باشم
و کلمات چه بیهوده خواهند بود اگر
نتوانم روبه رویت بایستم و فریاد بزنم
دوستت دارم..️

یچیزی میگمو میرم :
و اما نیمه شبی من خواهم رفت
از دنیایی که مال من نیست
و از زمینی که مرا بیهوده بدان بسته اند..

.࿐

هرچی آدم درباره‌ش میگه، می‌نویسه، فکر می‌کنه، باز هم بیهوده‌س. تسکینی نیست. یه زندگی تموم شده و هیچ چاره‌ای هم نداره.

درست است که زندگی بسیار غم‌انگیز و بیهوده است
اما؛ تنها چیزی‌ است که داریم...

.࿐