‏آدم‌هایی که داغ عزیز دیدن رو از نزدیک ملاقات کردین؟!
یه ترکیب بی‌تفاوتی و غم تو چهرشونه که منو می‌ترسونه؛
ارتباط داشتن با این آدم‌ها خیلی سخته، تو زندگیشون تا تهِ سیاهی رو رفتن و دووم آوردن، همین تجربه شجاعشون کرده و بهشون یاد داده هر درد و فقدانی رو میشه تحمل کرد.

نبود نت باعث میشه بیشتر از هروقت دیگه ای با خودمون تنها بشیم، شاید همین تحمل تنها شدن با خودمونه که اذیتمون میکنه.

نه میشه رفت، نه میشه موند، نه میشه تحمل کرد....

آرزو می‌کنم وقتی یک روز هزارساله را تحمل می‌کنی، کسی باشد که آخر شب شانه‌ات را لمس کند و بگوید طاقت آوردی، تمام شد، حالا استراحت کن...


. .

بعضی‌هامون خیلی بی‌رحمانه داریم یه دردهایی رو تحمل میکنیم، دردهایی که خیلی بزرگ‌تر از قد و قواره ماست، هیچوقت حق انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی بیشتر از لبخندهامونه، دردهایی که هر بار از خودت میپرسی چرا من؟ و هر بار جوابی که هیچوقت پیداش نکردی و غمگین‌ترت میکنه.

‏یه روزی تو زندگی هرکس یه نفر میره که بعد از رفتنش بقیه رفتنها رو خیلی راحتتر میشه تحمل کرد؛
به قول رشیدی سمرقندی:
چون بی تو گذشت، بگذرد بی دگران...

متیو مک‌کانهی تو کتاب چراغ سبزها حرف قشنگی زده :

‏به نصیحت نیازی نداریم گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم

There is no greater agony than bearing an untold story inside you.

هیچ رنجی بزرگتر از تحمل یه داستان ناگفته در درونت نیست.

لازمه خودت رو هل بدی توی دل
سختی‌هایی که به ظاهر تحملشون
طاقت بیشتری می‌خواد، برای رهایی
از آسونی هایی که بعدها زندگیت رو
سخت‌تر و تباه میکنن.


. .

کاش میتونستم قلبم رو بخاطر تموم دردهایی که داره تحمل میکنه بغل کنم🫀