انسان های اصیل رنج خودشون بودن رو به لذت فیک بودن ترجیح میدن!

از اون آدم‌هایی شدم که بین کم و هیچی، هیچی رو انتخاب میکنم، دیگه نه‌ توان آدم‌های نصف و‌ نیمه رو دارم، نه رفاقت‌های یکی دو‌ روزه، نه هر نوع رابطه انسانی نصف و‌ نیمه، ترجیحم اینه نداشته باشمشون، نداشتن خیلی از چیزها بهتر از نصف و‌ نیمه داشتنشونه مخصوصا آدم‌ها.

مثلا من "نبود" رو به "کمبود" ترجیح می‌دم.
به قول یارو گفتنی "عزتی در هیچ است‌‌؛ که در کم‌ و کاستی نیست"!

میدونی اوج خفگی کجاست؟ همون جایی که کلی حرف داری و به شدت ناراحتی و خیلی چیزها رو اعصابت میرن ولی سکوت میکنی و به اخرین درجه ناراحتی میرسی و ترجیح میدی که هیچی نگی فقط یه گوشه بشینی و ببینی چی میشه.

تو نسلی که هر روز با یکی بودن براشون عادی و شاید افتخاره من ترجیح میدم برا خودم وقت بذارم .

گاهی دوست داشتن، گفتنی نیست؛ فقط نگاهیه که به هزارتا کلمه ترجیح داده می‌شه.

بعضی وقت‌ها راه حلش فقط یه زنگه، یه جمله خوب گفتنه، یه قرار یه ساعته و یه‌ذره پا روی غرور گذاشتنه،
ولی آدما ترجیح میدن گند بزنند به همه‌چی و مفت ببازن طرفو…

‏ تا کی؟
-تا وقتی‌ که یکی بیاد، بشه به تنهایی
ترجیحش‌ داد.

من تنها موندن رو ترجیح میدم به دوست داشتن آدم‌ اشتباهی، اونا میتونن کاری کنن که دیگه حتی آدم‌های درست رو هم نتونم دوست داشته باشم.

وقتی میفهمی تو اونو به همه ترجیح میدادی
ولی اون همه رو به تو ترجیح داده


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»