چیزی که این روزا زیاد میبینم اطرافم اینه دیگه کمتر کسی دنبال ساختن زندگیه. همه ترجیح میدن وارد یه زندگی ساخته شده از قبل بشن که این مدل زندگی واقعا ذوق رو توی انسان میکشه. البته این تقصیر ما نیست. تو شرایطی گیر افتادیم که ساختن زندگی غیرممکن به نظر میرسه

وقتی انرژی روانیت ته کشیده، مغزت ترجیح میده از ارتباط‌های اجتماعی دور بمونه که بتونه ترمیم بشه، گاهی تنهایی یه راه شفاست که خودت رو پیدا کنی، روی خودت و پیشرفت خودت و کارهات متمرکزتر بشی و یه من قوی‌تر خلق کنی.

Please be straight up with me even if you think it’ll hurt my feelings I rather know than overthink literally everything.

لطفاً با من رک باش،
حتی اگر فکر می‌کنی رک بودن به احساساتم آسیب می‌زنه، من ترجیح میدم یسری چیزارو بفهمم تا اینکه بخوام بیش از حد فکر کنم!

من به شدت آدم
"ترجیح میدم با ینفر هزار بار شروع کنم، تا با هزارنفر یه بار"
ای هستم.

فردی که مرتب از خود می‌پرسد «چه کند که دیگران او را دوست داشته باشند؟» هرگز نمی‌تواند خود واقعی‌اش باشد، چرا که همواره باید خود را با ترجیح اطرافیانش تطبیق دهد، حتی اگر از این موضوع آگاه نباشد.



. .

‏کسی که یه عمر بنز سوار شده
ترجیح میده پیاده راه بره،
اما سوار هر چهارچرخی نشه!
شاید دلیل تنهایی خیلیامون شبیه
همین مثال بالا باشه…

ترجیح دادم با خود مزخرفم تنها باشم، بهتر از بودن با آدم‌ های حقیریه که مدام سر هم کلاه میذارند…

ترجیح میدم یا درست دوست داشته بشم، یا تنها بمونم.

I would rather fix things a million times than start over with someone else.

ترجیح میدم همه چیز رو تو رابطه میلیون‌ها بار درست کنم تا اینکه از اول با شخص دیگه ای شروع کنم.

و یهو تبدیل شدم به کسی که دیر جواب می‌ده، تنهایی رو ترجیح می‌ده، اگر انرژی منفی حس کنم، ناپدید می‌شم و اگر دیگه باهم در ارتباط نباشیم، برام اهمیتی نداره.